Per metre a l'ora las pendulas

Cacaracà ! Aquí que nos cantan son cacaracà, que nos lo fan petar tot lo sant-clame dau jorn, dempuòi qu'un francés, Sèrgi Haroche, es estat guierdonat dau prèmi Nobèl de fisica, pas qu'aquò.

E ieu de faire coma a l'acostumada la lenga de pelha.

Primièr çò que te dison pas aqueles mercands de grimaças, o alara a la chut-chut, es que lo sénher Haroche deu partejar son prèmi amb un american que se ditz Wineland, lo plan nommat. Pels ases, en v.o. (version occitana) Tèrra de Vin! Amb un nom com'aquò seriái pas estonat que siaguèsse un pauqueton d'en çò nòstre lo tipe, mas rai, passi.

Segondament, t'amagan que lo nòstre prèmi Nobèl novèl a la dobla nacionalitat franco-marroquina, que nasquèt a Casablanca e qu'en mai es de confession josieva. Aquò fariá benlèu pas pro polit sus la fòto? 

Mas quin palm de nas als braves innocents nascuts dins un endrech. 

Òsca sénher Haroche e Wineland!

Pasmens, pasmens me demandi a qué me van servir dins mon cada jorn de ciutadan normal aquestas recèrcas tan sabentassas e premiadas uòi. E de te dire, que seràn utilas per faire de relòtges mai precises que los relòtges atomics. Sèm al bolhent de la bugada! I tòrni pels ases : los relòtges atomics an una precision de mai o mens, (aquò depens se te siás fach engarçar per Darti) 5 picosegondas ( 1/1000 000 000 000 s) Valent a dire, que te prenon 1 segonda cada tres millions d'annadas.

Ni pas pas per faire un formatge! E ben van faire encara melhor. Aquò me quissona lo cap.

Per vos dire. Siái sortit ieu, d'un vilatge de la plana lengadociana, qu'aviá quilhat enaut sa pòrta bèla de l'Edat Mejana, un relòtge de paret, de cada costat de la torre. Quand marcava la girolèta Tarrau, e que bufava lo tipe coma un biau, un costat dau relòtge s’alentissiá mentre que l’autre contunhava de s’encaminar dapassèt, çò que fa que los que trespassavan la pòrta anciana, viatjavan dins lo temps, de còps que i a de mai d’una bona mièja-orassa. 

I aviá dins lo vilatge doas menas d'estatjants, los que fonccionavan a l'ora de l'endedins e aqueles que marchavan a la de l'endefòra. Quand los divisi en doas categorias, es pas d'a fons exacte que la republica se mainèt de nos cambiar l'ora segon la sason e inventèt quand èri jove l'ora de Giscard, que d'unes sonavan puslèu "in memoriam" l'ora de Berlin. 

Doncas, per far lo plen de Sèta, i aviá los de l'endedins e los de l'endefòra, los de l'anciana e los de la novèla e Tempeston filh de Tempèsta, reborsièr mostachut de la plena pèl, que senhorejava dejós lo pòrge e que sortissiá de son pochon, al cap de sa cadena, una mòstra en aur que lusissiá coma lo solelh e que nos balhava a nosautres drollets estabosits l'Ora, la sola, la de l'astre que coma ela, dardalhava sos rais.

Me demandi çò que pensariá, lo nòstre paure Tempeston, dau prèmi Nobèl novèl. Mas crenti d'o devinhar!