Los V. P. P.

   Se i a un daquòs que m'empepina e que m'entaina, que m'enferonís e que me fai montar sus ma figuièra es aquela vòga dels V.I.P.: very important person, çò dison. La television, los medias e las marridas ràdios nos conflan de longa amb aquò, nos fan miralhejar la vida excepcionala d'aqueles despiucelaires de noirissas, bufècs coma de tamborns traucats, que petan dins la seda.

   Ont que siagues, ont que te n'anes i a de pesolhs revenguts que pòdon pas caupre dins sa pèl, que te passan davant per se prene las plaças de las bonas, s'afatonir sul radassièr e te daissar lo cadieron.
   A eles lo lièch mofle dins la clinica privada e lo cirurgian de tria per son agacin, a tu l'espital public sacrificat per emplenar son pòrtamoneda e l'intèrne novelaire per ton cancèr, l'avion privat per la marquesa of London per venir veire florir una ròsa dins son castèl segondari en Luberon (aquò es vertadièr!) per tu la bicicleta e lo geranium (aquò tanben!), per eles las lòtjas a l'estadi, lo cairat VIP:
0 = VIP² mon amor !, las projeccions, vendas e seradas privadas e patin e confin...

   E d'aquel mond que se montan lo cocò, ufanoses, auturoses, orgulhoses, vanitoses, pretencioses e glorioses que se pavonejan e que cagan de relòtges, n'i de mai en mai.
   Es pas de creire mas sèm enrodats sonque d'engènis, que son totes creators, ingeniors, quadres superiors.Valent a dire que los autres li son inferiors. Mas en lenga nòstra quadre se ditz tanben encastre e los encastres los fotèm a las cantonadas, amb los trastes, al bordilhièr que servisson pas a res.
   Amai lo conse de Cuja-las-Olivetas, un conse de patin-patan-pas-res, a empegat, aquel amòrri, una cocarda a sa veitura per se despartir dau vulgus e serà lèu un piòt de mai legion d'onorizat dins la galinièra elisèa.

   Ieu prepausi, per los destriar a de bon, de los sonar los V.P.P., los Vertadièrs Personatges Pichons o se preferissètz los Vergonhoses Personatges Pudents.
Que o cal dire, pudisson qu'enfalenan los òlis onchoses, lo grum gròs, mas aquò rai que coma disèm al nòstre çò que pudís, perís! L'òli de marrida qualitat davala als infèrns, e la grunada finís totjorn quichada dins la semau!

   Quand son pas los òmes que d'espereles se meton a despart, es la societat qu'o fa per eles.
   Aital avèm vist florir fa ja quauques temps de plaças d'aparcament reservadas pels andicapats, perdon ai broncat, per las personas de la mobilitat reducha. Òsca!
   Puòi an seguida las plaças per las femnas emprenhadas, per las familhetas amb la carretona, pels vièlhs qu'an de mal a se rebalar,... Las plaças pels cons, perdon pels mals comprenents, son totjorn al fons a una lèga. Avèm pas finit de marchar!

   L'autre jorn, agachant aquelas plaças d'apargament, voidas per una bona part, me prenguèri a soscar. Per qué pas faire al nòstre, còsta totas aquelas plaças reservadas, una tièra de plaças, una molonada, un fais, pintradas de rojas e marcada de la crotz d'aur, sonque per aqueles qu'auriam macarelizadas sas veituras. Amb una plancarta, pichoteta, que i auriá escrich dessús:

"Se vòs ma plaça, apren ma lenga!"