Pro vièlh ...

   Encontrèri uòi, un paure papeta que se donava a la demingra. Lo Midi-Libre grand dobèrt sus la taula, a la pagina dels decèsses, me diguèt:
- Comprenes, quand vesi aquí lo nom de las vedetas, siái un pauc sus la pagina dels companhs d'abans e, quand agachi son atge, vesi ben que fa un brieu que ma chifra es dintrada dins las detzenas interessantas. 
 Ara per ara o sabi, siái pro vièlh per faire un mòrt.

   Paure vièlh.
   Mas o sabèm totes, pecaire de nosautres, qu’un jorn nos caldrà laurar amb l’òs bertrand dau costat de Santa-Repausòla, demorar un temps, coma dison los Clapassiers de bon grum, al maset de Sant-Lazare* e pels espelhats de Puòch Abon, que ne siái un, se sapar de rove clar, e seguir un darrièr còp la sola avenguda dau vilatge: aquela que mena al cementèri.

  E cadun de dire, dau moment que podèm pas faire mai, sos vòts per quand l’Auriva se presentarà per lo dalhar e, de contar d’exemples bèls…
   Lo Joan, òme brave entre totes, reborsièr que non voliá seguir la mòda en se fasent encendrar, e mai que mai espaurugat a l’idèa qu’aquò li siaguèsse tròp dolentós, se desirava despertar mòrt. Es çò que li arribèt un matin polit de prima que faguèt plan rire sos eretièrs.
   Un autre, d’un vilatge vesin, sentissent se sarrar la mala ora, faguèt cocinejar per sa femna un plataràs de tripons que n’èra agromandit, se lo chapèt abans que de cabussar per l’eternitat, de cara dins l’escudèla, per benastre voida e plan salsada.
   Atanben, remembratz-vos la secaresa de 2003, que veguèt tant de vièlhs parisencs tibar l’artelh, abandonats per sos enfants qu’èran al nòstre, en riba de mar, a se rabastinar lo tafanari. E puòi, acusèron lo govèrn, caïns de parisencs, d’aver daissat morir los seus. Los ministres usclats que se‘n tornèron lèu-lèu al carbon dins lo caud de l’estiu e n’aprofiechèron per nos raubar, entartufats de ministres, un jorn feriat.
   Doncas, dins aquel estiu de caumanhàs, se moriguèt un vièlh dins un vilatjòt de Gard, pas qu’un. Passat nonanta se fotiá pel còl, en mai sos tres litres de vin, coma totòm dins aquel ròdol de miliassada de vinhas, un parelh de pastís abans cada repais. La familha, digna, diguèt pas ren e faguèt pas borrola, rambalh o procès a degun, ça que la es la secada que l’aviá tuat…
   E lo caçaire de Puòch Abon, qu’un atac lo te prenguèt a l’espèra, a la broa dau planastèl que senhoreja sus la gòrjas d’Erau. Quand se tampèron sos uòlhs pel darrièr còp, siaguèt per abraçar de son agach la davalada suls sèrres tant aimats, dins una garriga respelissenta d’aprèp pluòja, embaumanta de flairas autonencas.

   Vaquí per las capitadas bèlas, los ancians que nos an ensenhada la dralha de seguir.
 "Capelada, dònas e sénhers dau passat, vos podètz pausar ara, e saborejant vòstras flors de Totsants, daissar faire los novelaires que per aquò fai pas mestièr l'experiéncia!"
Sus ton curriculum-mortis basta que d'una linha, la primièra, per aver drech al passapòrt per Tèsta-seca...

Ane quand cal i anar, i cal anar, e, òu, cadun son torn, e butetz-pas! »

*Sant-Lazare es lo cementèri bèl de Montpelhièr