La "primièra" pèira.

   Me'n tòrni d'un acamp de chantièr. La reünion de chantièr es un exercici perilhós, riscós e dangierós que mai d'unes s'i son fach plumar, pelar, e rasclar. L'escomesa essent de faire acreire a un arquitècte pas totjorn amistós e a son client pas totjorn ninòi e qu'en mai te deu pagar a la fin, que sas òbras son ton sol pensament, que l'ànsia que n'as te copa lo beure e lo manjar, e que lo chantièr sera acabat en temps e en ora!!!
   La reünion de chantièr es lo temps de l'esbrofa, de la craca, de la messorgassa qu'a costat lo poquèr es un passatemps de tanècas e de peta-candèlas.
   De còps que i a, aquò pòt mal virar. Ne vegèri d'unes, espatlutasses e calossuts coma de rugbimens de l'ASB de las annadas septantas e ochantas, plorar coma de Magdalenas davant un arquitècte sadic qu'a lo poder de te menar, cap e tot, a la quincanèla. Òc-ben, tot lo mond o sabon que l'infèrn es pavat de tèstas d'arquitèctes.
   Pasmens un còp qu'as fach ton trauc de monta-mametas es puslèu un bon moment, espectacle gaujós de la comèdia umana que se jòga davant tu.
   De Ricardo lo magnific, que veniá en reünion a Antigòna amb sas "nebodas", de bombas bombudas e popudas que pas que de las veire te sacavan lo fuòc a te cremar, coma un paure catar d'un còp èra, partit en fum sens consolamentum o a n'aquel que doblidèt dins la construccion d'un collègi l'asaniment, pas qu'aquò!
- Sénher, Arquís ont los branqui los cagadors?
- Macarèl, los toats ai doblidat los toats.
Calguèt tot petar per faire passar los tudèls.
E lo mondin d'Airbus que volontava un bastiment coma un avion, al desen de milimètre, e que s'acontentèt d'un ascensor tròp cort. O l'endevinhaire d'un vilatjòt de Garona-Nauta que capitèt pas a predire los nòus meses de retard de las òbras.
   Ne poiriái contar fins a deman mas çò que me desconcertèt uòi es quicòm mai. Èrem a aprestar la pausa de la primièra pèira d'un chantièr bèl. Lo grum gròs, los òlis onchoses devián davalar de París, un diluns de preferéncia, per passar, al despenses de la republica, la setmana al nòstre, en riba de mar. E l'arquitècte de se virar cap al maiçon:
- Me faràs un trocet de paret pas luònh de la rota, qu'es aquí que pausaràn la primièra pèira sens s'enfangassar dins nòstre tautàs.
E ieu paure innocent de Niana de demandar:
- Mas comprèni pas, lo bastiment deu pas venir a tocar la rota?
E lo maiçon de s'espetar:
- Figura d'amòrri, se sabiás! Un còp que se'n son tornats, los parla-ponchuts, la "primièra" pèira, la cargui sul camion e la pòrti a l'ostal. E amb totas las "primièras" pèiras qu'ai, poiriái faire un ostalaràs!
- Aquela empega!
   Siái tombat de cuol, bocabadat, m'imaginavi aquela molonada de "primièras" pèiras, d'unas benesidas per d'avesques, d'autras adobadas per de ministres o de deputats, cavadas en son dintre amb lo pergamin per las generacions futuras, amonteladas dins lo camp dau maiçon!
   Soscavi al palm de nas que tiraràn, dins quauques sègles, los archeològs dau futur se tomban sus aqueste clapàs. En mai, que començan, los tocamanetas d'amondaut, de remplaçar lo pergamin per la clau USB, mai brancada e dins lo vent, mai mediatica. Ieu, qu'ai de mal a l'ostal a faire parlar entre eles dos ordenators crompats a dos ans de temps, aquò me questiona.

   L'avètz ausida tan coma ieu la paraula d'evangèli:

"La pèira daissada de caire pels maçonaires

es venguda pèira de cantonada."

  Nòstra societat fa lo contrari, e tan melhor que son pas totjorn bèlas sas construccions e pas totjorn ont cal que siagan. Sens la pèira primièra seràn mai lèu desboseladas e engrunadas, la launa tornarà launa e la tèrra nòstra se tornarà engarrigar.