EN SÒLDAS

   Per un pòst legit, ne podètz legir a ren non còst, dos o tres de mai, fins a l'agotament dau blòg.

   N'aprofièchi per vos parlar de mòda, amai se siái pas lo mai assabentat, luònh se'n manca, per aquò far.
   Mas pas res arrèsta lo monta-mametas!

   Es verai que nautres, al vilatge, sèm escaissats los espelhats, que los ancians s'aimavan pels bòsques a faire lo carbon, las plantas, la lenha e èran vestits, de punta de clar a boca de nuòch, de traucs e de petaces. Çò important,  per córrer las garrigas, es d'èsser calçat espés. E puòi al nòstre avèm totes de solièrs montats, amai las mametas negrevestidas que son en basquetassas blancassas: los Niqués çò dison.


   Mas ieu, quand davali al Clapàs m'aregali de me pèrdre per la vila, d'espinchar las micoquetas, d'agachar las vilandresas, de solfinar las tendéncias...
   E o me cal dire, d'aquela passa sabi pas tròp ont penjar mon lum. N'i a que t'arriban enropadas dins de levitas que lor potenejan los artelhs, d'autras que te cargan de gonèlas rasapets e de bòtas longas, longas... coma per anar a las cagauraulas. Crenti que se banhen lo tafanari dins las èrbas longas, longas...
Ne vegèri d'unas totas espintadas de clavèls, que semblavan crucificadas, als braces de caga-bragas, tan paures, que non se podián crompar un panèl de camisa.
   I a de misèrias a la vila...


   Al Clapàs te dison pas ni bonjorn, ni putan, ni mèrda mas comunican de longa. A la man an lo telefonet, un "escotaire" sus cada aurelha, per benlèu ausir tindar la Campana de Magalona, mas fai de temps que los Dissabtièrs* se son calats. N'espinchèri un qu'aviá coma un relòtge de ponhet, un GPS, que li disiá de sa votz sintetica ont anar. Aquò l'empachèt pas de marchar sus un estront de chin qu'èra pas encara satelizat.
   Cresi qu'an completement perdut lo babaròt, aquel paure mond, d'aital s'entopinar dins sa burca electronica!


   E puòi, aquest'an n'i a fòrça que son encapelats, mas es pas pr'amor de la mòda. Aquò ven que lo mascle clapassièr es sovent calvet e clòsca-pelada. Eles, te dison qu'es en causa de la pollucion mas pecaire, o sabi ben ieu, que quand la tèrra es marrida i a pas ren que buta dessús.

* La campana de Magalona, jornal clapassièr en lenga d'òc que tindava un còp per mes, paresquèt  de 1892 fins a la mòrt de son darrièr cap-redactor l'Escotaire: Francés Dezeuze. Aquel d'aquí, amb d'unes de sos complicis de la Campana, avián presa la costuma de retrobar al mazet tota una còla de campardins gaujoses e pasmens fins letruts de lenga d'òc. Coma se recampavan cada dissabte, per manjar, beure, dire e escriure de poësias, cantar, ..., prenguèron lo nom de Dissabtièrs. Demest los mai conoscuts podèm citar Pèire Azema, Audoard Marsal, lo catalan Josèp-Sebastian Pons, Caussou de l'oulivié, Pau Chassary, Brousetou de las Arcadas,..., e evidentament lo caganís de la còla: Max Roqueta.