Lo desnasigatge

Siái tombat, fa pas gaire, sus una frasa de Maria Roanet que m'agrada fòrça e que me donèt a rasonar. Per dire, pudicament, que dins un temps pas tant alunhat qu'aquò de nautres, lo mond pudissián qu'enfalenavan escriu : « Èra un temps que los òmes sentissián l'uman coma lo chin sentís a chin. »

Vertat es, qu'aviái, dau costat de la mameta, una tanta vièlha demorada al cavilhièr pr'amor d'un nòvi tombat dins una trencada de l'ubac, que respondiá a la question dau maridatge, que las amigas caritadosas mancavan pas, pietadosament segur, de li pausar cinquanta còps per setmana :

« Perqué volètz que mete dins mon lièch de carns d'òmes que sentisson ? »

Podèm aquí pagelar l'evolucion de l'espècia.

Qué dire de la joina secretària que partaja mon burèu e que pren tres dochas per jorn, se cambiant cada còps de vestits de cap a cima ?

E d'ont mai son candes lo mond, d'ont mai vesèm espelir de desodorants qu'espetan e que rebutan los limits de sas performanças. 24, 48 oras e ara per ara 96 oras ! Quatre jorns sens se lavar ! Te rendes compte, joventa ? Quatre jorns !

Lo fach es, que sèm dins una dictatura, un edat de vergonha nasala. Malastre an aquel que daissa solfinar a las narras de son semblable una mica de sas flairas corporalas.

Mèfi, que siái pas a dire aquí que cal empestar coma pet de pudís mas coma per tot, caldriá rason gardar ! E puòi, e aquò me questiona : son los meteisses pimpilhoses dau niflàs, que tòrçon lo nas quand montan al campèstre davant una bosa de vaca o l'olor de la vinassa que se distilha per far lo tres-sièis, que se chalan de viure dins de vilassas pudentas. En mai, pomponejats e perfumats, tissoses e irreprochables sus eles, embaumats coma faraons de l'Egipte anciana per l'eternitat, te van amassar sul trepador, a travèrs una saca de plastica finaudèla que non sai, la mèrda moligassa de son chin.

E con de chin ! Vai te'n cagar dins la gandòla e porta-me la clau!

Qué volètz, nos an jogat lo plan-pensar, la pensada unenca, la contra-pensada sistematica, lo politicament corrècte, ara nos cantan, dins un desnasigatge impausat, lo sentir-bon 96 oras a de reng !

Se la tatà tanturla aviá agut aquò, auriái uòi una molonada, un fais de parentèla, mas adieu l'eretatge que nos seriá passat jol nas, una pesolhina de cosinas e cosins nos l'aurián manjat..

Per n'acabar, una comparason me sembla de bon far amb la cocina modèrna que te prepausan dins los « restaurants » autoproclamats dau paure nòstre Clapàs. Dins lo vent de la mòda, te servisson de bajanat sens chuc ni muc, sens olor e sens sabor, que te lèvas de taula amb lo ruscle, la pèl dau ventre pegada a l'esquina. Alavètz que, quand picavas un còp de toalha a cò de la tatà tanturla, t'arregalavas de recaptes nolents que te tenián al ventre, 96 oras pel mens.

Avèm pas tot ganhat, n'i a tant-e-maites de bonas fortunas que uòi nos passan jol nas...