Jol signe dau zèbre

   Per l'autre zèbre que se reconoisserà.

  Nasquèri jol signe dau zèbre.

   Non, non, es pas una asenada. Aquò comencèt amb lo paure mon pairin que, quand nos vesiá arribar, drollets, mon cosin primièr e ieu, mancava pas de nos saludar d'un aire trufandièr e entendut d'un: "veja-aquí los zèbres!"

   Un pauc mai tard al licèu, lo pion, quand me flancava una retenguda, la ponctuava totjorn d'un copant: "lo zèbre, al placard!".

   Apuòi, lo patron, me repotegava tot lo Sant-Clame dau jorn: "ne fasètz un de polit de zèbre!" mas zèbre o pas zèbre me gardava, e plan content encara, que me fasiá trabalhar coma un animal de bast e m'apasturava d'un patin-patan pas res, de quauques regardèlas.

   Aquò o devi dire me carpinhava, me tafurava, me quisonava; ieu que me vesiái puslèu garanhon de bona raça, chival de pura sang, èri quitament pas chival de remonta, que me fasiái dire de longa: zèbre.

   N'aguèri la cachavièlha, me despertèri la nuòch amb las tressusors long dau rastèl, talament que la rega de mon cuol ne fasiá canaula! Cabussèri cap e tot dins la demingra plonda, lo potz fonsut negre escur...
Ne pissèri al lièch.
Me mandèron al pissa-quològue: pissèri sul divan.
Me remandèt, paure zèbre incontinent, me far sonhar a cò d'un pissa-quiatre que m'aconselhèt una pissa-quoanalisi...

   N'èri aquí, al pus prigond de mon desaire, prèst a me tirar de davant. Mas, coma o ditz la dicha: es dins la necessitat que l'òm conois sos amics. N'aviái pas qu'un d'amic, tan capfòl e ilhauçat coma ieu, que qual se sembla s'embessona. Me sortiguèt dau fangas movedís que m'i abissavi, fa pas gaire, la setmana passada. Tot bestiament.
   Me mandèt d'Africa, que s'i passejava a l'encontre dels autres pòbles escanats, una carta postala, amb un zèbre en foto e escrich dessús un reprovèrbi d'aval:

" Un òme sens cultura, es coma un zèbre sens raiaduras!"

   Òsca! Èri salvat. Tròn de muòla! L'ase te fote! Sulpic o comprenguèri tot dau mond que nos enròdan: son pas que d'ases, nus e crus, despolhats de sa cultura. Ases nascuts, ases demorats, domètges, que plegan l'esquina davant lo gal escanaire que caldriá sagatar.
   Borricalha d'Occitània assedada de sa lenga mas que carreja sa carga, en silenci, muda e bocabadada, enluòc de bramar, d'endilhar, de reguitnar, e de se ronçar dins los brancats.
Ases per s'enzebrar, qu'an pas encara coma "el búrro català" cargada la rauba de sang e d'aur de sa cultura...

Aubora-te raça asina,

Jos lo sant-clame del solelh,

N’i a pron de plegar l’esquina,

Lo temps dau gal s’acaba lèu.

E perqué pas començar per l'Occitània-Pride dau 31 de març?