Garriga

   Prospèr, braconaire de la plena pèl de mon país, aviá organisada son insolvabilitat e donat oficialament sos bens (un mas e un bocin de vinha) a sos nebots. Quand lo gardacaça l'agantava, çò que quauques còps arribava, coma podiá pas pagar los verbals, anava far un torn al Castèl (aital se sonava la preson de Montpelhièr bastida sus las arroinas del castèl de l'edat mejana dau Clapàs). Puòi, un còp pagat son deute a la societat, se'n tornava al seu.
Me siái imaginat, campairolejant la setmana passada, son retorn, quand l'autobús lo daissava a la broa dau camin que lo tornariá a l'ostal.


   Per ara, seguissiá lo camin d'escorreguda, e la linha blava de las còlas amigas se sarrava ja dins lo trescòl. L'enveja de cridar de totara èra tombada dins lo ritme dels passes, tròp rapid a la debuta, puòi regular coma lo baticòr d'un relòtge que picariá per tica-taca la grava sul camin cara a Bodon.

   Daissèt lo camin a man drecha, Prospèr, e dintrèt dejós lo cobèrt de las blacas per trapar rescondut, lo dralhòl de la feruna que pojava penjalut, drech sul planòl. La bronda de l’ausina* l’alisava durament, l’escavièja* lo voliá reténer de sos dets arputs, mas l’òme se'n risiá e coma un singlar, s’entraucava dins los bartasses que i tampavan lo pas. Ennaut lo rapalhon, siaguèt urós ça que la, de s’abandonar a l’estrencha mai doça dels boisses e restinscles, dins la caranchona del ventolet caudet, redolenta de sentors de pòta*, de pebre d’ase, de tèrra umorosa e vegetala. 

l'escavièja lo voliá reténer
 de sos dets arputs...

   Per venir a son encontre, lo causse s’èra sapat de prima, d’una rauba mirgalhada de cotèlas jaunas e violetas, de nautas porracas blancas e de tulipans salvatges, dau calici pausat sul pelenc d’abrial, que contavan eternals repapiares, l’istòria d’aquel país, de sang e d’aur... La ruda bauca, ela atanben semblava enfestolida, amai lo bragalon* regal de las bedigas, e l’immortal agram, e dins las èrsas de garrolhas, las ondadas d’argelasses, veguèt vogar devèrs el Prospèr, son mas, iscla grisenca de sos davancièrs.

   Dins la nuòch espelissenta, los grelhs brusissián e dins la lavanha las ranas ucavan sa sansonha amorosa. Passèt la man per la catonièra, se prenguèt la clau rovilhada, que sarralhejèt un brieu abans que de virar, dau subte. Butèt amb l’espatla la pòrta que s’èra un pauc conflada e que cracinejèt sus sos gonfons en se dubrissent, la tampèt sus el.
   Lo lum tremolant d'una candèla s’aluquèt darrièra una fenèstra sens barras, ont per jòc, una aranha aviá teissat un ridèl de dentèlas, rantela que vendrián emperlar, a primalba, los diamants de la nuòch.

　· Ausina=euse  · Escavièja = ariège, saliège,clarièja = salsepareille · Pòta = frigola, farigola = thym dins de ròdols d'Erau · Bragalon = dragon, blavet = aphyllante de Montpelhièr