París, París...

« Qui a vist París e noun Cassís a ren vist ».

Es per aquela frasa estampada sus una carta postala, que lo mond de l'endrech atribuïsson a Mistral, que pequelet, vegèri pel primièr còp escricha nòstra lenga.  Quina vergonha !  Quand pensam a la molonada de cap d'òbras, a la riquesa d'una cultura amagats a la curiositat e a la set d'aprene de sos dròlles. Se'n risent, lo papeta m'assabentèt sus la frasa e cabussèri cap e tot dins l'occitan amb lo bonaür que sabèm. Mercé París !

Pasmens, perqué nòstre pòble, lo Frederic primièr, agacha de longa ailamont aquela puta escanaira que nos emmasca ? Seriam, nosautres occitans, bretons o basques de sadomasoquistas sens o saber ? «Òc-ben !  Fai me mal, encara e encara, aquò m'agrada, siái un sado mas òc ! »

Qu'aquel, demest vosautres, qu'a pas fach lo pelegrinatge dins la vilassa, per rendre l'omenatge segon l'usatge feudal de la jurada o per s'esbaudir de las beutas d'una vila autoproclamada vila de las Luses, m'escrigue lo primièr comentari !

Que m'escrigue lo segond, aquel que s'es pas estabosit per las avengudas bastidas de la sang de nòstres vièlhs, o dins los musèus-palaises comols de las riquesas raubadas a la tèrra tota, per una vila que matrassa sas femnas en li plantant de  plumas pel cuol, dins de molins que molinan d'argent brut enluòc de blanca farina !

Çaquelà, es pas perdut d'a fons, luònh se'n manca. L'espèr se repiutèt l'autre jorn al fons de mon èime còrcachat. Curiosament, es un sondatge que me venguèt portar solaç.

A la television, lo jornalista en dòl, que veniá d'anónciar una desbranda de mai dau PSG, apondèt, amb una mina de cagaire, que li agradariá melhor a 75% dels francéses que siaguèsse Montpelhièr que ganhèsse lo campionat de frança de fotbòl que non pas París. Çò mai bèl es que semblava s'estonar, lo piòt, e amb el sas cogordas de companhas, d'aqueste sondatge.

Quand la còla dau Clapàs anèt jogar a Marselha, los partisans de l'OM en luòc d'encoratjar son equipa bramavan darrièr Montpelhièr melhor plaçat per faire rampèl a París. Solidarnòc obliga.

Se lo mond dau fotbòl, que son pas, o cal dire, totes de prèmis Nobèls e qu’an pas inventat la podre que peta, refusan l'alienacion programada que ne serà dels mai aluserpits de vosautres ? Cal que se boleguen lèu fach la maquina a compreneson, macarèl !

I a de causas bonas de prene dins totas las culturas dau mond. Una d'aquelas, me sembla, es lo biais qu'avián los viquings d'un còp èra, de beure sa victòria dins la clòsca de sos enemics vencuts. Se n'i a un demest vautres, que monta amondaut, a París, que doblida pas, l'en prègui, de me tornar lo servici de taula. Las onze clòscas voidas (de tot biais per èsser voidas son voidas!) dels jogaires dau PSG, per trincar a sa santat !

Tant qu'a far, pòt portar tanben aquelas dels remplaçaires e de l'entraïnaire, que serem nombroses, e ges besonh de sondatge per o afortir, per beure aquí dedins lo sanchinian de cada jorn, a regolitge !

L'amor

Se volèm faire passar la lenga, benlèu qu'aquela cronica geniala i bastarà pas d'a fons. Dins los temps mercantils de uòi, çò que marcha es çò util, çò que rapòrta... Cal far nàisser curiositat e interès.

Legiguèri, fa quauques annadas, dins la Setmana, un raconte de Miquèl Rocard que valiá lo còp, benlèu un peis d'abrial, mas aquò rai.

Disiá que dins son temps de ministre, la Marina Francesa aviá recebut de radars novèls ultà-performants. Se trachèron lèu, los militars, qu'amb aqueles radars podián localizar amb una precision granda totas las flòtas de peisses a de miliassadas de quilomètres ! E n'i a un demest los marins, mai aluserpit que los autres, benlèu enfant o fraire de pescaire, qu'aguèt l'idèa de comunicar la posicion dels peisses als marins bretons que pescavan a l'entorn. « Çò que costa me desgota, Çò desgalhat profiècha pas a degun ! »

E vaquí doncas nòstres marins bretons cap a la pèsca miraclosa. Levat qu'a cada còp, los naviris japoneses lor passavan davant. D'aquí comprenguèron que las comunicacions de la Marina Francesa, ba sabètz aquela que compta lo mai de cocuts, las comunicacions doncas èran espiadas.

Pasmens lo militar intelligent, caput coma l'ase dau paure Sidòbre, s'encapricèt e los còps seguents donèt la posicion dels peisses en breton. E vaquí nòstres pescaires bretons primièrs e solets a pescar.

Mas l'annada d'après i aviá dos japoneses de marcats a l'universitat de Kemper, en licéncia de breton !

Podriái dire aquí, per vos faire tibar l'ausidor e marcar lèu fach a Pau Va, en licéncia d'òc, la comba romegosa que i espelisson amagadas las girilhas, la rasa de vinha qu'i traparètz la lèbre al jaç per la convidar a dinnar al flambadon, la passa de las palombas sus las gòrjas d'Erau o l'euse vièlh de las rabassas.

Mas non, o farai pas question de deontologia, de Paratge se preferissètz e puòi la Larguesa, e mai la mieuna, a sos limits e, o cal dire, las rabassas an son Prètz...

Podriái tanben contar las espingadas calhòlas e putassièiras dels animators vedetas de ràdio Lengadòc, parlar de destornaments de fons o de la caissa negra de vòstre ceucle occitan... O farai pas en Òme Cortés que siái ieu.

Non pas, per vos faire venir l'occitan a las bocas, ai melhor que la pedagogia Freinet !

Se devi parlar de pèsca çò melhor, o avèm vist, es lo Breton, se vòli encapar l'informatica es l'Anglés que me cal aprene, per las matematicas me virarai cap a l'Arab, la tecnica o l'economia l'Alemand, per pregar passarai a l'Espanhòl e se vòli parlar de pintura o d'art, parlarai un pauc amb las mans, a l'italiana...

Mas çò que manca lo mai a nòstre mond, fa fòrça temps, fin finala, que l'avèm nautres occitans. Quand los trobadors an engimbrat l'amor, los francimands d'amontdaut n'èran encara, coma disián, qu'a l'ameur. L'ameur, le rut qué. Èran abans la nòstra civilizacion pas mai que de bèstias de letz, de gèst, en calor!

Per dire l'amor, me virarai doncas cap a la lenga que l'a inventat. Se vos vòli atraire cap a l'occitan, parlarai d'amor, pas que d'amor, totjorn d'amor.

La grasilhada

Ai lo vesin que nos ven de convidar per manjar la saucissa. Coma se presenta pas per las eleccions serà pas de saucissa electorala, mas de la saucissa franca de pòrc, de la bèstia saucissa.

Sai que non, que lo vesin se la peta ! Se monta lo còco, totjorn confleta, s'espompís dins sa cròia e dins son tapa-pecat, entre son bar exterior e sa piscina qu'evidentament calguèt que faguèsse una piscina, amb una iscla al mitan, e una palma en plastic. A l'americana, çò ditz.

S'èra de mòda que los americans se la pintrèsson en verd, aquel colhaud auriá una quèca de Marcian !

Doncas, nos preguèt a dinnar, mas mèfi qu'aquel timborle dinna lo ser, en francimandejant  un pauc coma aquò :

« Nous serions heureux, de vous accueillir, votre charmante épouse et vous-même, autour de la swimming-pool, pour un barbecue ! » amb las bocas en cuol de pola quand ditz « barbecue ».

Avètz remarcat, lo mond ara fan totes de barbecues. Una mena d'autar grandaràs que lor manja la mitat de l'òrt de la vilà , que la piscina aviá ja manjada l'autra mitat. Aquí, l'òme, grand prèire autoproclamat de l'ostal, va oficiar en arpatejant, escarabilhat coma un pesolh-revengut dins la pèga, per te rabastinar, en chimalhant un visqui-on-the ròc que l'escana,  doas malurosas chipolatas d'Intermercat e de pauras merguèzes que fan tombar de vergonha, e enrabiar que non sai, mon amic Molód mai segurament que las caricaturas de Maomet.

Se cal pas enganar. La grasilhada, carbonada o brasucada es pas aquò.

Tot se pòt còire mas çò melhor es de causir sul talhadon, de triar al det, una grasilhada que canta amb de graissa que se va fondre dapasset dins las carns : magrets o costeletas de moton.

 Ges de garcha o de feda ronhosa, d'anhèl de Nòva-Zeland apasturat als granulats... Non pas, de la bona bediga gavacha d'en çò nòstre, de Lacaunas benlèu, noiridas de lausèrda de las granas de lutz, d'esparcet e de bragalon, de césers d'odor e de margalh, perfumadas melhor que las micoquetas vilandresas dau Clapàs de flairas de frigola e de romanís.... Un pauc coma aquelas qu'ondejan per las garrigas, a l'entorn de las parets de pèiras secas e milenàrias, dins la reclama per lo Ròcafòrt, rei occitan de totes los formatges o per « Lo Peralh », l’accent ponchut levat.

Mèfi de pas me faire aquò sus de carbon de bòsques que te vendon aqueles ensucats ensacaires de carbon de lenha de paletas emperosinadas e enquitranadas ! Non, non, vos cal una brasa de gabèls de carinhana podats per la luna vièlha, res mai.

Quatre caillaus a l'abric per pausar la grasilha e fai tirar !

Amb aquò, tocaretz lo Paradís e se son acompanhadas, las costèlas, non pas d'un visqui-coca d'aval, mas d'un vin roge d'aquí i dintraretz cap e tot !

Mas aqueste ser, a cò dels vesins, serà quicòm mai...

Pasmens, me languissi d'i èstre. Prendrai la camèra. Pas que per l'imortalizar quand li vau dire, l'aire d'aver dos aires, que lo mot barbecue que tant li agrada, abans que d'èstre american, èra anglés e abans que d'èstre anglés èra occitan !

E òc, ven d'un temps de manjaires golards e galavards que per las faire grasilhar enastavan las bèstias de la barba a la coa, tot simplament. Barba-coa, what else ?

Los pòrcs negres

 Per l'amic Edí de Gijan.

Son passats los jorns pas tant ancians qu'aquò, que las mametas dau vilatge se recampavan a l'obrador per tricotejar de cobèrtas per los salvatges de l'Africa.

Èra lo temps benesit de l'enfança, que pichotet me rebalavi las pòchas comolas de tèstas de negres, bonbons a la sentor pudenta d'un colonialisme canibal mas al gost incomparable de regalécia.

Dempuòi Ròse, Garona e mai Cocorèl lo riu de nòstre vilatge an carrejat d'aiga. Las mametas son estadas assabentadas, de tot biais tricotan pas pus, e las tèstas de negres se son cambiadas en mirga, mirguetas e mirgassàs sens chuc-ni-muc.

Aqueles dau vilatge d'a costat, Sant-Andrieu de Sangonís son escaissats dempuòi de luscres, los "pòrcs negres".

Es lo remembre ecumenic de l'amistat que se portavan los catolics manjan-bon-Dieu amb aqueles de la novèla religion, los uganauds o deganauds coma disèm al nòstre.

Me siái daissat dire, qu'aquò veniá de la rauba negra, de las margas largas que se cargava los ministres deganauds per presicar. E presica que presicaràs, braceja que bracejaràs coma un parpalhòl prèst a s'envolar. D'aquí los escaisses de "parpalhòts" e de "pòrcs negres", qu'en mai, aqueles de Sant-Andrieu fasián venir de pòrcs per s'aviudar.

Urosament, dins los temps que sèm, n'i a per susvelhar l'anament dau mond e lo politicament corrècte de la societat. E n'i a un d'aqueles, un pauc tòca-la-bomba, trucat dins son ignorància per aquel escais de pòrc negre qu'emplegava la comuna de Sant-Andrieu dins sa comunicacion identitària, qu'anèt portar lo pet e lo paquet ont èra pas esperat, valent a dire a la MRAP (Moviment contra lo Racisme e per l'Amistat entre los Pòbles). Coma s'aquel paure mond avián pas mai a faire ! Enfin, que se petaçan! Cal pas quichar, passar l'òsca e butar Mamet dins las ortigas !!!

D'aquí mas soscadissas de uòi. Cal delpossar lo mond vièlh e s'afanar per cambiar totes los escaisses, dau Camèl al Clapàs, se volèm èstre, nosautres occitans dau sègle XXI, dins lo plan-pensar e per un còp, pas sentir de tròp a rabinat.

Primièr : los pòrcs negres seràn, d'ara en davant, los pòrcs de color, los Innocents dau vilatge vesin vendràn los Intelligents de Niana, los ases de Ginhac, de garanhons de pura-sang.

Totes aqueles : Manja-pofres, Manja-mèrles, Manja-tordres, Manja-gorgolhs, Manja-tripas, Manja-agaças, Manja-galinas, Manja-moissaus, Manja-merluças, Manja-cagaraus, Manja-muòlas, Manja-canilhas, Manja-grapauds* se metràn al verd e seràn los Manja-cinc-fruchas-e-legums-cada-jorn.

Los Mai-mòrts de Sèta faràn coma los autres e, ara per ara, s'acontentaràn de morir qu'un sol còp.

Los Sauta-Bartasses de Colòbres e los Ribotaires de Sant-Pau son pregats d'i anar plan-planet amb lo viagra, las Gorrinas de Saturargues de s'apasimar la sang e d'anar al contentièr d'un autre biais.

Los Copa-garras de Florensac, los Estiflaires de Viòls, los Rauba-picas de Lopian, los Escòrja-chins de Sant-Matieu, se cromparàn una conducha e se tendràn a carrau.

E caldrà metre al trabalh al puslèu, trabalhar un pauc per pas tant badar, los Badaires d'Argelièrs, e los Fenhants de Nisàs.

Enfin los Trempa-cuol de Mont-Ferrièr e los Cuols-de-burre de La Mòta-Granda se van anar vestir, e lèu fach.

E ieu paure Espelhat de Puòg-Abon, farai coma lo mond de Gijan que son talament fièrs que van podar amb la cravata !

• Dins l'òrdre : Vilanòva-de-Magalonas, Aumelàs, Camp-Long, Causse-de-la Sèla, Lodèva e Lo Cailar, Jacon, Jonquièiras, Latas, Lespinhan, Liuran-de-Cabrièras, Pesenas-de-las minas, Popian, Bassan.
  
• Per anar mai luònh : Claudi Acchard, Les uns et les autres, CIDO Besièrs, 1982.
  

La sala de muscu.

« Desgalham cinc còps mai per la virilitat masculina e las protèsis mamàrias que per la malautiá d'Alzheimer. Aurem lèu de femnas de las popas gròssas e de vièlhs dau vièch redde, mas pas cap demest eles se rementarà a de qué aquò servís. »

Dr Dranzio-Varelha – Brasil.

            Siái estat, aqueste còp, barrutlar dau costat de Limós a l'encontre d'una religion novèla, dins un dejós d'ostal, un temple modèrn vodat al culte dau còs, una sala de muscu. que dison.

Vòs de maquinas, aquí n'as.

Me pensèri a la debuta de tombar dins una cava cooperativa subre-modèrna, vin petonejaire obliga, de tant que i aviá de mecanicas estranhas : de visses sens fin, de poténcias amb de carrèlas, de truòlhs, de daquòsses coma d'engolaracas, una cadena d'embotelhage automatizada amb de tapisses rotlants a cada crosada...

M'avisèri que m'enganavi e qu'èri puslèu dins quauque cabinet medical melhor equipat qu'un espital public dau Clapàs. Me trapavi aquí, per lo mens, dins una clinica privada pel grum gròs : anava dau còr e dels ronhones artificials, amb sos bufets que se conflavan e se desconflavan, « confla-me , esquicha-me! «  « confla-me, esquicha-me!  »,  al fautuèlh de dentista e al sèti de l'escartafiga.

Me gardèri plan, o podètz comprene, de me seire dins l'un, de crenta que me faguèsson petar mos darrièrs dentilhons e rasigòts, ni mai dins l'autre per cas que me faguèsson la totala !

E aquí de mond...

D'unes que corisson coma de chins desmelsats,  benlèu per escapar al desdentaire, d'autres que pedalan, que pedalan per paur de l'escartafiga. N'i a per caminar coma de gasta-camins e camina que caminaràs, d'autres s'aiman mai d'i anar a la rama, e rama que ramaràs.

Mas vai te'n caminar sens camin, ramar sens aiga, pedalar sens ròdas. E ròdas que rodaràs sens ròdas jamai te n'aniràs rodar...

Tot aquò bufa, alena, polsa espés, força a plèc de braces o de cambas, s'espeta las pels dau ventre, la susor a gròs glops redòla. Sentisson qu'embauman, empestan qu'encaraunhan, pudisson qu'enfalenan. La sala empoisona a esclaufit e dona d'èr, es de segur mai qu'un biais de dire, a las cavas de Ròcafòrt.

Curiós coma un pet a la prima , m'entressenhèri sus las rasons d'aquelas torturas, d'aqueles torments al prèp d'un polit tròç garrut de majoreta cavalina que s'i vesiá impudicament los muscles a travèrs la pèl, coma a l'escorgat de sciéncia naturala de l'escòla quand èrem pichòts o al buòu en plastic, que t'ensenha los talhons chucoses, sul taulièr de la camioneta dau boquièr de Lacauna.

-                   Avètz aquí la maquina que vos fa camba longa e fina, aquela d'aquí es pel cardio-training e aquela pel runing-body

-                   Bon Dieu ! E aquela ?

-                   Aquela vos fa las gautas dau cuol polidas.

-                   Lo cuol polit ? Se faire cagar com'aquò per son cuol, de costuma es puslèu lo contrari, non ? E per puòi s'assetar dessús...

-                   Aquela vos fa las popas drudas.

-                   De PIP ? De Popas Indecentament Popudas ?

-                   Bombudas e bio ! Sens silicòna ! De popas qu'espetan pas en avion e que costan pas res a la Seguretat Sociala !

Mas a agachar las practicas vegèri que fasiá puslèu dins la poma que dins lo melon o la pastèca, la maquina. E granda maissa, d'un aire trufandièr e galejaire :

-                   Marcha pas. Deu èstre desmargada e imbecila vòstra mecanica !

Terré ! De qu'aviái pas dich ! La majoretassa calossuda aguèt un agach folzejant que me tracèt de cap a cima e me palafiquèt, vegèri se conflar los muscles dau còl e se tibar a ne petar son pegacòs, puòi de tota son auçada :

-                   La societat PIP  fa tanben de bicèps, de pectorals, d'abdos e mai... de testiculs en silicòna !

La petarrufa me prenguèt, la pèl me'n galinejava. Sangbegut, a pas de glèisa primièr, me vodèri puòi a Nòstra-Dòna de las cambas, e vos prègui de creire qu'enreguèri pas lo tapís rotlant. Al puslèu se metre fòra man d'aquel escamandre que me voliá crestar e farlabicar leis alibòfis.

Imaginatz un pauc, de colhas en plastic, encara en aur disi pas de non, dins los temps de crisi que sèm, mas las robinhòlas en cauchó, jamai !

Bestiari

   I aguèt primièr lo perruquièr teletaire per chinet pomponejat a tanturla cogorla dau fòrt poder de crompa.

Avèm vist alara, a cha-pauc, las laissas dels subre-mercats s'emplenar de cantonadas de totas menas, pas que pels animals de companhiá, de las mangisclas a las banastas, dels colars a las joguinas que prenguèron de mai en mai de plaça dins los magazins.

Venguèron puòi, en tota logica, los cementèris per animals:

"Dau Caraven fonsut cap a tu ai gingolat,

E monta mon jaupal, Ò mon Mèstre ben-aimat..."

Ara ne sèm al plat fin e adobat per dire "t'aimi" a un cat qu'a ges talent e que ronca sus un coissin de seda. Sèm dintrats dins l'edat, nautres que n'avèm pas pus, de las mutualas pels animals, mas tanben dels restaurants e dels bordèls per chins. En mai, los nòstres trenta milions d'amics consumeires, quand son luònhs d'aqueles luòcs de perdicion, an drech coma totòm als "sex-toys" estudiats pas que per eles, daquòs que disèm en lenga nòstra, en bons descendents dels paures catars, consoladors per un consolamentum un pauc particular...

Puòi per se destibar, aprèp sa partida de patas en l'aire, lo vòstre companh melhor, se tal es son bon desir, podrà anar al jacuzzi concebut especialament per son confòrt. Pas qu'aquò.

E, aquest'an avèm pojat un parelh de barrançons de mai sus l'escala de la conariá umana, qu'es illimitada, contrarament a aquela de l'oncle Emili qu'èra totjorn tròp corteta per amassar las olivas nautas que caliá abandonar a l'aucelum.

An engimbrat, lo calendièr de l'Avent pels cats e ne fan una reclama a tot petar. Cada ser, la mamaneta afeccionada dobrís lo fenestron dau jorn per apasturar sa mimina de çò melhor, li faire tastar un tròç de rei e li faire esperar atal sos nombroses presents de Nadal.

Cossí ne sèm arribats aquí ? Cossí una galanta chatona un pauc cata-banhada, es ara venguda vièlha bica acatonada, abandonada de totes levats de sos cats, preda sens defensa pels aucèls de rapina dau mercantitge?

Per quin mistèri de l'evolucion sèm passats de l'auca blanca polideta qu'èra, que fasiá la cata-miaula abans que de se daissar embaucar darrièr un bartàs, ( e de daissar lo cat anar al formatge!), a la bartavèla lenguda, agaça fenestrièra de la maduredat. Per quina transformacion de la cadena d'adn la nièira o la mirgueta de ton còr son vengudas amb lo temps loiras, colòbras o mandras e puòi vacas o cavalas? E vai te'n saupre coma la poleta vilandresa que te fasiá pantaissar, de còps un pauc grua, de còps un pauc merluça, s'es mudada puòi en tigressa, dragàs, o cogar ? E perqué son ara, amb las annadas, totas tant piòtas !!! per se crompar aquel calendièr de l'Avent per sos cats?

Ma canicha de ma canicha, Darwin ajuda-me ! Veni cabra ! I compreni pas res pus a ta teoria e me demandi francament se te siás pas engarçat a de bon. La piòta de Nadal, gra ultim de l'evolucion ?

Per çò dels òmes es plan mai simple qu'an pas gaire, pecaire, evolucionats. De Berluscòni a Quadafí o a Estrausquan, en passant per nòstre car ministre de la cultura que tant fa per la lenga nòstra, son soventas fes gals, de còps gal-galinas, lapins e totjorn pòrcs ! Pòrcasson o pòrcassàs, pòrcs cashèrs o pòrcs alals, son totes de pòrcs, pas mai que de pòrcs.

Lo davala-majoretas

Per se cambiar dau monta-mametas, lo davala-majoretas.

L'examèn

   Teni un amic que ven de capitar son examèn. Dins la nòstra còla d'ases, de còps que i a, i a de miracles! En mai aguèt una nòta de las bonas a son examèn de colesteròl, me podètz creire, mencion subre plan amb felicitacions especialas de la jurada que lo convoquèt per lo benastrugar :
- Avètz un taus qu'es pas de creire de colesteròl.
- Qu'es aquò l'esteròl ?
- Lo colesteròl es una mescla onchosa que se passeja dins vòstres tudèls, canaulas e canelons e que s'i fasètz pas mèfi forma un tap. E tap tarat taparà e vos farà lèu-lèu petar lo fusible.

   Imaginatz son espant ! el que se manjava las cinc fruchas e legums, assegurància vida famosa, sens brica comptar aquí dedins las mongetas dau cassolet ! Solament s'èra confondut, se las manjava, las cinc fruchas e legums, cada an e non pas cada jorn. Çò que fa que s'èra fach bèl, pançard te teniá un esquipòt coma un barricòt, un cuol coma una tina, portat per de cambajons mai gròsses que de semalièrs. Quand lo vesiá redolar, l'enterraire dau vilatge lo fintava d'un uòlh marrit :
«  Tus ! Quand moriràs, me caldrà faire dos viatges ! »


   Te l'an fotut al regim ma canicha !, quicòm de tarrible. El que se seriá chapat un curat farcit d'ostias fa ramadan tot l'an ! Quante sòrt miserable ! Ges mejan de quichar l'arrencada, de tugar lo vèrm sens culpabilizar d'a fons. E per s'onchar lo gargalhòl, se banhar l'enche, d'aiga sonque d'aiga, pas que d'aiga, tristoneta, palinèla. Enebit a tot jamai lo poton amorós a la cantina de tisana de gabèls.

Ò marrit temps de secaressa, coma son long los jorns e las nuòches quand òm fai mai de badalhs que de pets ! Lo paure el, quand vei una emission de cocina al la TV li sembla qu'agacha un film porcassièr, s'es una emission de Maïte, un porno hard-hard.

Lo tatoatge d'un boton de ròsa que s'èra fach faire, dins sa joinessa seixanta-uòcharda, sul pitre, a l'endrech dau còr, dins lo temps de sos primièrs esmais socialistas, venguèt puòi flor espompida jos Tonton. Ara per ara es a se passir, se marcir dins los plecs e replecs de sas popas tombantas, semblariá qu'agèsse pas subreviscut a Sigolena e companhiá. Mon amic es vengut a de bon un socialista mòl, un de mai.

Pr'amor, s'es afiscat un temps a las drògas ponchudas. Nos a fach un jorn un over-dòsi de Tanecòl. Ba sabètz, Tanecòl lo iaort per las tanècas, aquel que te manja mai lèu lo compte en banca que lo colesteròl. Tanecòl al bifidús actiu, per aqueles que fotan pas res, de la formula enriquesida al probiotic, benlèu una mena de migon o de güano ?, que te fa marrit trip butar la flòra de las tripas qu'a costat la selva amazoniana es un ermàs subrepasturat que lo fuòc i a passat tres còps. Es que puòi, te cal anar al païsatgista, per te faire desbosigar d'en pertot!

Tanecòl,  l'alfa e l'omega 3 de ta santat, un alicament coma dison, de potingas bonas coma de mangiscla que te garisson de las mangisclas marridas coma de potingas, e mai abans que siaguèsses malaut !

Un còp que lo siás es quicòm mai. Los alicaments son coma lo mond de Lamaló, s'as d'argent pòrta lo, s'as de mal garda lo !

A dicha de contunhar aqueste regim, que lo fa semblar a un cent de clavèls, lo paure mon amic se va morir garit !

Ieu, li ai aconselhat d'arrestar d'escotar aqueles messorguièrs e de faire coma mon filosòf de paire que capitèt el tanben aqueste examèn tarrible : un cacheton per luchar contre lo colesteròl, pòs èstre practicant sens èstre cresent, e òpa ! una lesca de salsissòt o de botifarra per lo faire endavalar.

E òc, cal pas galejar.

L'estaca

   Dins los temps cambiadises que son los nòstres se volèm pas passar per d'endarrièrats de primièra, los angleses dison de "has-been", de "es-estat", se nos en volèm sortir a bragas netas, los franceses dison: "la têt' haut' !", se cal benlèu téner al fial de l'anament de nòstre mond.

   Basta per exemple, per prene l'auçada de la mudança de la societat d'agachar çò que sobra de çò que los ancians, dins lo temps que Matusalèm èra jovenòme, sonavan "los sèt pecats capitals". Pichon rampèl per aqueles qu'an escampat a las ortigas lo catequisme de sa mameta rança o que se rementan pas de Seven de David Fincher. Los sèts pecats capitals son lo goluditge o golardisa, l'enveja o cobésia, la colèra o ira, l'orgulh, la pigresa o canha, lo gorrinitge, l'avarícia o estacadura.

   Lo goluditge d'un còp èra es racat, es lo mot, per nòstra societat que fa de cada jorn un jorn d'abstinéncia dins l'escudèla.Te cal, se vòs pas passar per suicidari, èstre vegetarian e te noirir sonque d'èrbas nomadas polidament "ensaladas" que son pas mai que de pastura, faire l'autopsia de ta mangiscla en apòrts jornadièrs e militar ipocritament per la reabilitacion dels espinaces, dels tòpis e de las cogorletas, en cridant per las plaças, la cara blanca coma de farda, qu'es quicòm de requist.
(Nda: La cogorleta dona pròva que los paures catars d'un còp èra tenián la vertat, lo mond ven dau diable! Cossí un Dieu poderós e aimable se seriá poscut engarçar a n'aquel ponch?)
De segur te cal bèure d'aiga, sonque d'aiga, que te vendon mai car que lo vin. Mos amics vinhairons son d'empoisonaires e ieu siái pas mai qu'un pauròt pebròt alcoolo-resistent! Resistirai!

   L'enveja n'es dau còp capvirada: lo que fa enveja uòi fa pietat, tant es magre coma una bicicleta!

   La colèra es de bon ton: l'òme de patz es un caponàs, un escolhat, que cal de longa se cargar la colèra, s'empebrinar, se botar la crèsta roja contra tot e contra totes, per de fotesas, de parpèlas d'agaças, e mai se Jèsus, Gandi o lo Dalai-lama son pas jamai estats tant unanimament remirats.

   L'orgulh. Plan vist tanben aquel que se pren pel Grand Mostardièr dau Papa, qu'es gloriós coma un pesolh reverdit tant son Ieu es exepcional.
Mas mai la planeta es trepada d'aquela chorma, d'aquela molonada de mond tant bèls, mai vira de caire.

   La pigressa, la paura ela, es per contra totjorn pas de mòda. Trabalhar mai per ganhar mens, faire d'espòrt, corrér per pas res aprèp pas grand causa son de vòga.

   Lo gorrinitge.Vesèm florir tanben, florir es de segur un biais de dire, de manièras per lo mens estonantas: l'epilacion totala n'es una. Çò que fai que lo pecat capital lo mai chanut, o sabètz lo gorrinitge que se disiá tanben "pecat borrut" ven d'èstre tornar qualificat pecaire en "pecat pelat" que de bartasses e de matas n'i pas pus: lo mond se fan desbosigar de cap a cima!

   E l'avarícia, que jamai lo mond son estats tant estacats a son aver. Son piègers que s'èran cagadurs o esquichan-bonhetas, mai n'an, mai ne vòlon, mai s'estacan.

   De l'estacadura a l'estacament, de l'estacament a l'estacatge, pichòtas cambadas. N'i a que, plan desborrats d'en pertot, coma se dèu, s'estacan als barrançons dau lièch, amb de manetas, abans que de s'emparadisar e que d'anar al contentièr. (A prepaus J., se me legisses, es qu'as pensat de destacar M. L.?)

   E l'autre jorn, que barrutlavi per mon trabalh, siaguèri estabosit. Una jove maire menava sa drolleta a l'estaca coma òm passeja son chin, dins un vilatjòt de Gard que i passa una veitura cada còp que me tomba un uòlh. Aguèri pas léser de veire s'èra una d'aquelas cordilhas automaticas que basta de quichar sul boton per que te torna lo chin o la drolleta al pè, mas dempuòi aquò me trabalha.
Benlèu la sortissiá per qu'escampèsse son aiga al pè d'una platana, benlèu qu'aquela paura femna se podiá pas pagar lo colar electronic qu'emplegan ara los caçaires. Ba sabètz, un colar amb de pilas fòrtas e una telecomanda dins la pòcha. Quand lo chin o la drolleta van tròp luònh, puslèu que de se desgargamelar per los cridar, un pichon còp sul boton roge e lo chin o la drolleta, a quatre quilomètres, te prenon una castanha electrica per li faire comprene de se'n tornar!

Es pas polida nòstra epòca!

Jol signe dau zèbre

   Per l'autre zèbre que se reconoisserà.

  Nasquèri jol signe dau zèbre.

   Non, non, es pas una asenada. Aquò comencèt amb lo paure mon pairin que, quand nos vesiá arribar, drollets, mon cosin primièr e ieu, mancava pas de nos saludar d'un aire trufandièr e entendut d'un: "veja-aquí los zèbres!"

   Un pauc mai tard al licèu, lo pion, quand me flancava una retenguda, la ponctuava totjorn d'un copant: "lo zèbre, al placard!".

   Apuòi, lo patron, me repotegava tot lo Sant-Clame dau jorn: "ne fasètz un de polit de zèbre!" mas zèbre o pas zèbre me gardava, e plan content encara, que me fasiá trabalhar coma un animal de bast e m'apasturava d'un patin-patan pas res, de quauques regardèlas.

   Aquò o devi dire me carpinhava, me tafurava, me quisonava; ieu que me vesiái puslèu garanhon de bona raça, chival de pura sang, èri quitament pas chival de remonta, que me fasiái dire de longa: zèbre.

   N'aguèri la cachavièlha, me despertèri la nuòch amb las tressusors long dau rastèl, talament que la rega de mon cuol ne fasiá canaula! Cabussèri cap e tot dins la demingra plonda, lo potz fonsut negre escur...
Ne pissèri al lièch.
Me mandèron al pissa-quològue: pissèri sul divan.
Me remandèt, paure zèbre incontinent, me far sonhar a cò d'un pissa-quiatre que m'aconselhèt una pissa-quoanalisi...

   N'èri aquí, al pus prigond de mon desaire, prèst a me tirar de davant. Mas, coma o ditz la dicha: es dins la necessitat que l'òm conois sos amics. N'aviái pas qu'un d'amic, tan capfòl e ilhauçat coma ieu, que qual se sembla s'embessona. Me sortiguèt dau fangas movedís que m'i abissavi, fa pas gaire, la setmana passada. Tot bestiament.
   Me mandèt d'Africa, que s'i passejava a l'encontre dels autres pòbles escanats, una carta postala, amb un zèbre en foto e escrich dessús un reprovèrbi d'aval:

" Un òme sens cultura, es coma un zèbre sens raiaduras!"

   Òsca! Èri salvat. Tròn de muòla! L'ase te fote! Sulpic o comprenguèri tot dau mond que nos enròdan: son pas que d'ases, nus e crus, despolhats de sa cultura. Ases nascuts, ases demorats, domètges, que plegan l'esquina davant lo gal escanaire que caldriá sagatar.
   Borricalha d'Occitània assedada de sa lenga mas que carreja sa carga, en silenci, muda e bocabadada, enluòc de bramar, d'endilhar, de reguitnar, e de se ronçar dins los brancats.
Ases per s'enzebrar, qu'an pas encara coma "el búrro català" cargada la rauba de sang e d'aur de sa cultura...

Aubora-te raça asina,

Jos lo sant-clame del solelh,

N’i a pron de plegar l’esquina,

Lo temps dau gal s’acaba lèu.

E perqué pas començar per l'Occitània-Pride dau 31 de març?　

 

Avís de tempèsta!

   D'unas me van dire de misogin a legir aqueste.

   D'autres van rire d'aurelha, d'amagat de sa polida, nòvia, calinhairitz, de sa mestressa, femna, companha, molhér, de sa mitat o de son tot, de sa patrona, de son governament, ministre de las finanças, de sa marrida espina, de son dragàs e te sabi... Es pas a ieu d'o dire. Mas çò que siái segur es que se van pensar en son dintre, aquelas faussas cadaulas:
- "Tè, aquí lo Monta-Mametas que te lo manda pas dire e qu'a plan rason!"

   Avalisca! Assumissi al nom de la part mascla de l'umanitat, dels dreches de l'Òme e de tot biais anam faire pojar las estatisticas dau blòg e es de bon prene.

   Se me permèti d'escriure aquò es que los parents se son sagnats a blanc e m'an tengut a las escòlas per que m'endiplomèsse en" Freg e Climatizacion" a un nivèl bèl e que posquèsse legitimament afortir uòi, sentenciós çò que cal, que:
"Las femnas an un problèma de termostat".
Aicí sèm.

   En estiu s'estofan, en ivèrn son de glaça, son pas jamai a carrau. Basta d'anar a un maridatge estivenc per te las veire totas amb lo fuòlh per cantar dau capelan se faire de vent coma las marquesas d'un còp èra, de montar dins las estacions d'esquís per las trapar totas embarradas dins la sala de repais, assetadas sul caufatge amb sos quaranta anoracs!

   Mas çò piéger es al lièch, quand tus siás nus e crus coma Adam aprèp qu'engoliguèsse la poma, ela a lo pijamà en coton borrilhós, lo tuga-l'amor, la coineta, la flaçada dau chival, lo plumon de la grand, las caucetas, una bolhòta a cada pè e encara te cascalha de las dents a pas poder barrar l'uòlh de la nuòch!

   N'èri aquí de mon pensament a me demandar çò que trucava dins aquela mecanica al demai perfiècha e que ne sèm, o cal dire sénhers, totes enfachinats e abramats. Benlèu qu'aquò poiriá venir de l'evaporador o d'un capillar que s'engorgolha, d'un rai cosmic tombat onte caliá pas que tombèsse?

   I a de mond que trapan sas idèas en se barbejant, s'agachant ufanoses dins lo miralh enganaire, "O miralh, miralh mon bèl, diga-me..." e que te daissan a pensar qu'es plan damage que se gardèsson pas tot son pel. D'autres prenon sas decisions màgers, de matin, assetats sul gabinet, dins la solesa dels cagadors, un pauc coma se lor caliá faire de plaça abans que de se poder lotjar una idèa novèla dins lo compronòbis.

   Per çò de ieu, las solucions a mos problèmas existencials me venon totjorn d'una belugueta de Sanch-Inhan. Mas per trapar lo bon glopet, aquel que te metra lo lum al granièr, te prègui de creire que ne cal empassar de barricòts!
   Aquel ser d'aquí, un ser de tampona a cò dau conhat, èri pas solet a cercar. Coma la serada s'esperlongava e qu'èrem a sopar defòra Tarrau se convidèt fasent sentir sus las espatlas nusas de nòstras companhas tota la frescura dau bon de la nuòch. E aquí lo femnum de se cargar vèstas e giletas, e cadun de se desconflar sus aquelas tragèdias qu'empoisonavan nòstras nuòches levat un jove parelh esperdigalhat e vistablament espompit.
- Vos anam dire la solucion. La solucion es lo matalàs a aiga!
- Lo matalàs a aiga?
- Òc-ben, amb lo matalàs a aiga podètz caufar l'aiga d'un costat e la refrejar de l'autre. Adieussiatz carmanhòlas en borra de cata, camisas de pel de borreta a còl rotlat, tricòts en lana de piòts e bonjorn las dentèlas, los desabillats de satin, lo ziu-ziu de la seda... E los sers de tempèsta, quand se quilha l'aubre mèstre al mitan de la mar dels pantaises, veiriátz un pauc aquel auristre equatorial, aquela chavana tropicala, aquela auròra boreala ! E quane viatge! Los Quarantens Bramaires, los Cinquantens Furioses, los Seissantens Cridaires, passatz lo Cap Hòrn tot còp!!!

   Me'n tornèri soscaire e espantat d'aprene que de còps, la salvacion nos posquèsse venir de l'aiga.

Lo camin dau Cèl

 Per l'amic Janòt,

aqueste remembre d'un retorn de manifestacion.

  Son a desenclavar lo reire-país clapassièr, resèrva d'indians que ne siái un. An derrabada la darrièra vinha que fasiá targa a la garriga, dins la virada de la comba, la comolan de caillaus e de riblonalha, d'inèrtas coma dison. Salopariás recampadas suls chantièrs de la còsta o de la vilassa per sebelir a jamai la tèrra lauradissa que de generacions e de generacions de davancièrs caparruts avián pacientament, a cha pauc, raubada au mineral.
   Los tocamanetas, de la caganha de boca e de la comprenèla constipada, nos an anonciat una rota grandarassa, riban pudent enquitranat, que tirarà drech per pojar lo puòch que i moriguèt un còp èra lo paure Còstasolana, a l'espèra als perdigals, dins lo Verd paradís de Max Roqueta. Lo nos van tornarmai tugar...
   Rotassa a l'auçada de sas ambicions electoralas e dau tropèl de chivals que bombisson jol capòt de sas berlinassas alemandas, rotassa qu'abandonarà lèu als romècs lo virador tan redde que vegèt, en sortida de la rovièira, lo Janòt mancar èsser deseretat...

   Se debanèt per vendémias. Las primièras que lo jove coble, que se veniá de maridar fasiá a son compte: la bèla-maire, a dicha d'insistir, lor aviá balhat de boca, que passarián al notari un còp la culhida dintrada, aquela vinha tan polida e cobesejada, dau costat de Valhauqués.
   Lo Janòt menava lo forgon de las vendémias. Aqueles dau País Bas saupràn çò que vòli dire. Pels autres fau una parentèsi. (Lo forgon de las vendémias èra un daquòs de las quatre ròdas, lo mai grand possible, amb un motor que pissava l'òli, que s'amorçava dins las davaladas o jos la butada de tota la còla de vendemiaires coma per la mesclada de rugbí, que conoissiá pas lo contraròtle tecnic, luònh se'n mancava!, e que la MSA voliá pas nimai assegurar. Èra lo mai sovent un traste de recuperacion de la pòsta o de la polícia que d'unes, davancièrs dau "tunning", i apondián un vira-lum per ficar la peta als companhs e lo pega-solet: "l'aiga es poluïda, beguetz de vin" amb un òme que pissava dins un riu. Lo forgon de las vendémias aviá pas pus de retrovisors nimai de fuòcs, espotits a la cava a cada marcha enrè, al bruch, èra englandat d'en pertot e se mirgalhava a cada petaçatge de totas las colors de l'arquet. Lo forgon de las vendémias èra tot lo contrari de la berlinassa alemanda, se tirava pas de davant mas èra poëtic. Tampatz la parentèsi.)



   Lo tub Citroën rovilhat dau Janòt, barlinga-barlanga, cracinejava gailhardet e plan-planet, dins un fum de fum, bombissent de totes sos ressòrts dins los clòts de la rota vièlha que serpatejava las garrigas nòstras. (Vesètz coma èra poëtic!)
   Lo Janòt èra fièr coma un pavon, la culhida s'anonciava de qualitat e de quantitat, la jornada de davalada excepcionala, la polida a son costat aprigondida de tròp dins lo trauc de la banqueta daissava veire de fach un pauc naut sas cambetas de reina... Èra lo pan de nòça.
   Darrèr, amolonats sus de plancas o assetats sus de sètis plegants, mitan las semaus, los ferrats, la barriòta, los pals-semailhièrs, lo quichor, la farda, los capèls, las biaças amb lo recapte, l'aiga, lo barralet de vin, la grasilha, los faisses de gabèls..., la bèla maire que cortesament, en mai la vinha, aviá cedida sa plaça davant, e la còla de vendemiaires espanhòls.

   Es alara que d'un bartàs, a man drecha, te li sortiguèt al Janòt, un faisan que fasiá per lo mens sas tres liuras, de pedons, dins l'aur dau solelh naissent. Dau subte, lo vinhairon tornèt caçaire, te tombèt una marcha dins un cricament de dents, te flanquèt un grand còp de volant, qu'adralhèt lo tub mai que bombissent dins las piadas de l'aucèl. La caça se veniá d'abrivar. Darrèr, dins la caissa dau forgon, èra quicòm mai. Las pialas de semaus se desquilhavan, los ferrats rotlavan, las espanholetas resquilhavan dins los braces de sos Rodrics dins lo temps que sas mamàs s'ensemalavan de cuol. Aprèp aver bombilhat un momenton, sautin-sautant de totes sos amortidors flacs e moligasses, l'anticalha rotlanta cugèt taular e acabèt sa corsa dins lo valat, dins lo temps que s'enlairava lo gal dins un cacalàs escarniós en resson als "hijo de puta de mierda de hijo de puta!" que montavan de la caissa en tòla ondulada.

   La seguida, o auretz comprés siaguèt pas a l'avantatge de l'amic, un còp descunhada la sògra escrapochinada per las semaus, nhocada de cap a cima, un uòlh blau, l'autre negre mas negre...

  Deman quand passaràs sus la rotassa nòva, ennaut la Braud, la maquina de vendémiar, es qu'ausiràs, Ò Païsan!, dins lo virador enermassit, lo cacalàs de la clocada se fotre de tos espets passats?

Alalí sus l'alhòli !

   I son arribats. D'amagat, d'escondons, sens quincar mot a degun, dins lo temps que lo mond tot s'estrausquanizavan de rire davant las desfortunas d'un capolièr de la jaça mondiala, miliardari de "gaucha", menat per sa bistoqueta descabestrada als infèrns setens e que coma los topins de Sant-Joan de Fòs partirà per la coa.

Me demandi s'èra pas aquò la rason vertadièra a n'aquela farsejada quequetica-mediatica que nos an jogada, faire de fum, qu'aqueste còp l'an facha passar sa directiva europenca novèla, dins lo temps de dire aï.

D'ara en davant l'alhòli es enebit, a de bon e a tot jamai. Un restauraire, un ragostièr an pas pus lo drech de te servir un alhòli fach a l'ostal, a l'anciana. Son oblijats de passar per la centrala de crompas per te porgir un sembla alhòli industrializat, "light", sens alh benlèu... Aprèp lo descremat, desonchat, deslachat, desalcoolizat la pontannada es al desalhat...

La centralizacion contunha, lo genocidi cultural s'acaba de complir.

Imaginatz un pauc la cachavièlha : una borrida sens alhòli trista coma un placebo generic e perimit, una cagaraulada que seràn pas fièrs los cagarauls per son darrièr repais, una merluça a la maionesa que ne vendrà plata coma un manequin vedeta...

Alalí sus l'alhòli an dich, e nautres pauras colhas que sèm, los pagam grassament per aquò far: reglar los problèmas màgers qu'empachan Euròpa d'èstre a carrau. N'ai un ratigàs d'aqueles plan-pensaires, sordanhas coma d'araires, que te respondon d'alh quand li parlas de ceba. Me fican en caire amb sas directivas trucalunas, que Dieu los escrapochina, que lo diable los patafiòla, que crèban amb la ronha al cuol e los braces tròp corts!!!

E mai per aqueles d'entre vautres qu'an pas engimbrada la podra que peta, es clar coma una aiga bolida, es la guèrra que vòlon, la dar de las dars, la totala.

L'auràn.

Toques pas a mon alhòli. Òc per la legalizacion de l'alhòli, per l'alhòli en venda liura, pels dreches de l'alhòli en fin de vida ! Gardarem l'alhòli! Volèm viure e manjar l'alhòli al país!

Farèm de pausa-cuols, nos encadenarem a las grasilhas de sos palaisses, lor barrarem la canèla de las tinas AOC, apelacions occitanas contraroladas que ne son agromandits, tornarem prene los camins dels sèrres e la clandestinitat.

(Mèfi que los contravenents, los manjaires rebèls d'alhòli de ma tanta Nina qu'es ja dintrada dins la resisténcia, se van faire dessobtar lèu fach. Los quèpis an de chins solfinaires, engaubiats especialament per aquò far que destrian lèu fach e a de quilomètres lo perfum de las caucetas de gendarmas de la redoléncia d'un alhòli cargat a pena rotat.)

E dins lo meteis temps, lo mercat liberalizat d'a fons, un baloard per lo quetchup, tomatat american, grelh de l'obesitat de nòstres enfants de la patria.

Sens alhs per nos aparar los vampiris d'otra-mar nos van chucar cap e tot e lèu fach.

E que degun me venga pas dire que coma los alhs, trabalhi de cap!



Sason 2

Lo retorn dau Monta-Mametas !

Estudis per un "casting"...

Lo pilòta es a s'escriure, dins l'espèra pichòta revista de premsa:

La Setmana, Lescar, Occitània
"Es pas tròp lèu! L'art es pas la vida, n'es qu'una representacion. Mas dins lo trabalh dau Monta-Mametas l'art es al còr de la vida e se met al servici d'aquela vida per que son dire siágue mai fòrt, mai bèl, mai ric e qu'i siágue mai ligat: una mena de fusion armoniosa, una simfonia qué!


New York Times, James Roston Art§Life
“The most fantastic blog in recent years. The Monta-Mametas. What else?”


Washington Post, Art Forum
“This is the most comprehensive performance of art during the 21^th century, go and see it!!!! Investors bevare, this blog will brake all records, sensitive and groundbreaking”!


Midi Libre, Clapàs Lengadòc
« Fant de chichorlas! »


”Le Monde, Paris France
« Il n'y a pas une culture, mais des cultures! »


 Frankfurter Allgemeine, Helmut Worber
Dies ist die beste Künstler in der Geschichte und den stärksten Eindruck von unserer Zukunft, einer der bedeutendsten Künstler heute, und dass einige der wichtigsten Schöpfer der Geschichte macht.“


Pravda - Moskva, Review of the week! (5 paginas!!!)
Это самый лучший espantant, художник в истории и сильное впечатление от нашего будущего, один из самых важных художников сегодня, и это делает некоторые главный творец истории, Monta-Mametas и которые всегда будут вторгаться всех крупных музеев для всех будущих”


Peoples Daily, Peking (Longs interviews with the whole population in China, about the world-impact of this blog!)
这是历史上最好的艺术家和我们的未来，最重要的艺术家之一最强的印象，这使得故事的主要创造者一些，谁侵略始终将所有未来所有的大博物馆

　
Hindustan Times of India, Ali Bòfi, Calcutta Art Division
इस इतिहास में सबसे अच्छा कलाकार और हमारे भविष्य, एक सबसे महत्वपूर्ण den bästa कलाकारों में से एक आज की सबसे मजबूत धारणा है, और उस underskön कहानी का मुख्य निर्माता के कुछ बनाता Monta-Mametas है, और जो हमेशा सब भविष्य के लिए सभी बड़े संग्रहालयों आक्रमण करेंगे, और यह इस दौरान एक असली के लिए सबसे बड़ा geni हो रात के बारे में हैं दशक



Svenska Dagladet, Sven Sjöstedt.
“Det bästa som hänt den occitan konstvärlden under detta århundrade”!


Paletten, Nick Tamaire.
“En esoteriskt vistelse i negationernas icke, ett ömsinthetens famntag i det förborgades något, omvandlat till ett också”! 

Per un adieusiatz

Mas i a d'unas constrenchas de respectar:
D'aquí la fin de l'annada, vos cal un minimum de 30 articles, un article, aquò fa
15 linhas minimum en occitan (mas o caliá precisar?). Vos cal pas m'escriure
los 30 articles d'un còp... Ensajatz de variar los tèmas.　

　

　

   Cara Egeria,
　
   as aquí lo prètzfach plegat. Òc-ben, de Gardarem las Mametas a Gardarem lo Caçolet n'as trenta, trenta esquichaments de comprenèla per ne tirar pas qu'aquò, aquela substantifica mesolha, aquel chuc galejaire o que se voliá aital.
   Me devi rendre a l'evidéncia, dins los recontorns de las tripas de mon cap i a pas que trufariá e colhonitge. Es atal.

   Çò mai bèl d'aqueste blòg, es fòra d'aquí que lo cal cercar, dins los rencontres que congreèt, (encontrèri en verai d'unes legeires que conoissiái pas!), los escambis que ne siaguèt l'encausa, (aicí Ràdio Mametas sus Lengadòc!) e l'espèri, mai que mai, ..., la nòta de las bonas que se va empegar!

   Èra pas ganhat, luònh se'n manca que d'un pauc mai sabiái solament pas çò qu'èra un blòg, e me vaquí afogat, dependent, passejant cada ser dins lo mond bèl dau bloguitge coma òm fai sas crompas, una lectura d'aquí, un comentari o una video d'alai. Me cal aprofièchar d'aquela mena de conclusion per mercejar los que me faguèron l'onor de legir mon desborronatge e l'amistat còp o autre de daissar un comentari intelligent per faire montar lo nivèl. 

   M'arrèsti a tot jamai, ai passadas las quinze linhas.

N: Aital se deuriá acabar la Gèst@ d@u mont@-mamet@s mas es que se pòt acabar a de bon una gèsta?

Gardarem lo caçolet, o farem tot petar!

   L'autre jorn vegèri un amic que veniá d'èstre papeta pel primièr còp. Aquò, o cal dire te tomba dessús sens te demandar ton vejaire e mai segurament que la canhòta bèla dau lotò, per pauc qu'ajas emplenada una grasilha de naissença, a la comuna, un vintenat d'ans per abans.
- Alara, i vau, alara content d'èsser papeta?
- Òc-ben, mas çò que me fai susar es d'èstre, ara per ara, marridat a una mameta...

   Malurós, de qu'aguèt pas dich davant ieu l'aparaire primièr de las mametas!! Ieu que me fau una fèsta cada còp que ne vesi espelir una de nòva, que n'avèm mestièr, qu'a la longa las ancianas se gastan e venon ranças. A ieu que faguèri "Ràdio Mametas", a ieu que butèri la crida bèla aicí meteis de "Gardarem las mametas!" 

   De que me venguèt pas dire aquel amòrri, aquel innocent de Niana, a ieu lo militant de la primièra ora pels dreches de la mameta. Ba sabètz lo principi de mametetat:
- Totas las mametas naisson al mametum liuras e egalas en dreches.

   De segur, anatz dire qu'aquò m'es aisit, que seriái colhon d'escopir dins la sopa, de tugar la mameta de la retirada daurada, de mossegar la popa que me noirís amai siágue rafida e passida. Verai, mas de qu'i pòdi se siái enamorat a de bon de las mametas?

   Pasmens,... pasmens de còps, la mameta me pren la tèsta!...


   O avètz remarcat, basta de metre un carri sus la plaça dau vilatge, e las mametas, amai se sabon pas encara onte va lo carri s'afanan per montar. La mameta contemporanèa quand es pas davant los fuòcs de l'amor a lo fuòc endacòm mai per s'anar espacejar. E, que las cambas li fagan mal o pas, l'auça, l'auça la cambeta, la nineta, per pojar sul nauçapè de l'autobús.

   Dins mon mestièr de barrutlaire, de rebalaire, quand n'ai un sadol de mon de qué dau cada jorn, tapenada, adòba de singlar, brasucada de muscles, crostada de fricòt d'escobilhas, aurelhetas,... m'agrada de m'encanalhar lo gargalhòl, prèsi l'aventura culinària, aimi de tastar a las cocinas exoticas dels paises que nos enròdan.
   Conoissi un estanquet sul pòrt de La Ciutat que me servís una bolhabaissa de primièra, se monti en Cevenas me confli de tripons a las castanhas e als cèps, de cagaraulas o de brandada dau costat nimesenc, e quand passi Erau manqui pas cada còp de m'engolir un caçolet que ne siái agromandit.

   E es aquí lo picar de la dalha.

   O sabètz que la Santa-Verge venguèt a Lorda per dire que la lenga nòstra es la lenga oficiala dau Paradís. Se la maire parla Bigordan aquò vòl dire que l'occitan es la lenga mairala de Dieu, pas mens.
   Diguèt tanben un parelh de causas e mai que mai, cresi, de faire peniténcia. Çò que fa que, quand los carris claufits de mametas passejairas s'adralhan cap a Lorda, abans que d'anar faire peniténcia una setmanassa, fan estapa long dau camin per s'emplenar l'esquipòt. E l'autre jorn quand m'arrestèri a Castelnòu d'Arí per endavalar un caçolet plan susat, al volant de ma veitura, las mametas golafras m'èran passadas davant. N'i aviá pas pus!
   Es verai que lo caçolet es de bona mangisca per las mametas, ten al ventre e cal pas tròp mastegar per aquelas qu'an de problèmas de dentièrs. Mas ont anam se las miliassadas de mametas nos tiran lo caçolet de la boca! Quina insecuritat dins nòstra societat! Cal que tot torne per çò que tot s'engruna. Ont anam!

   La mameta me pren la tèsta e se lo manja mon caçolet, alara vòli cridar:

Gardarem lo caçolet o farem tot petar, ... amai las mametas!

Lo "ring" o the circulada

   Un còp èra, la prima vesiá se voidar las glèisas triomflantas pel campèstre dins de processions interminablas, dichas de las Rogasons. Peta-candèlas, tanècas, beatas, manja-paters e manja-bon-Dieu, tot lo bon pòble apapesit airejava sas pregàrias a las croses dels camins, croses que son totjorn quilhadas a cada sortida de nòstres vilatges.
   Aquí lo capelan presicava e puòi, amb son asperson, benesissiá las tèrras e las culhidas a venir. Se caliá petaçar per que benesiguèsse dins la bona endrechièra, dau costat de nòstras vinhas mas sens que se sarrèsse de tròp, per pas, qu'amb son aiga-senhada, nos las empeguèsse de mildió!

   Es d'aquel temps que nos ven l'istòria famosa dau pichòt enfant de còr que, amb la crotz que portava, agantava las brancas nautas d'un cerièr, comolas de fruchas maduras, per se'n conflar el e sos acolits de collègas, dins lo temps que lo capelan predicava. E lo Soissa, lo cap de procession de lor tombar dessús:
- Maluroses avètz pas vergonha de manjar de cerièras dins lo temps de la pregària? Es un pecat gròs!
- Es pas un pecat qu'es lo bon Dieu que nos las a fach passadas!
Dins lo temps dau repotegal lo capelan, lo Sant-Solelh e tota la còla avián tirat camin, e l'autre de se calcinar mai:
- Ane, despachatz-vos que lo bon Dieu es als diables!!!

   Uòi es quicòm mai. Un autre dieu es a l'onor: Bacus. Los paísans d'en çò nòstre an solfinat la combina per crebar pas, e vesèm florir d'en pertot de circuladas vinhaironas. Te fan d'estands al mitan de las vinhas, espacejats los uns dels autres de quauques quilomètres, amb de mangiscas bonas e las bevendas que cal per las empassar.
   Aquí, per salivejar, los amusacaisses e los muscats umoroses; un pauc pus luònh lo cauquilhum e lo picapol, per tugar lo verm; las ensaladas per se lavar las bocas, las carnsaladas e lo rosat glaçat; los peisses e los blancs secs; lo trauc dau mitan a la fina dau lengadòc; los mata-fams e los roges ufanoses, per pas que la pèl dau ventre se pegue a l'esquina; los cabecons e los vins fustejats, lo rebalum e aquel que petoneja per faire Dieu de son ventre... E ne passi.
   Un fum de suedeses, de francimands, d'alemands, d'angleses, a fòrt poder de crompa, se marcan per faire lo "ring" es aital que dison circulada aqueles colhons dau Clapàs. Contra un planh-ponh de pecunhas, armats d'un veire e d'un capèl de palha, tot aquel mond de l'ubac començan son camin de crotz, estacions a cha estacions. Seguisson lo cairrairon que serpateja mitan las vinhas biodinamicas, de mai en bio e de mens en mens dinamicas, que te fan de vin de garda a trente-uòch euròs la botelha. A n'aquel prètz gardatz-lo!

   E lo solelh plomba e tusta suls tastaires que s'ensolelhan, las cigalas embriagadas de chuc cantan per aqueles que s'encigalan. N'i a que broncan, d'autres que s'aplatussan. La sèrp dels encapelats fa de mai en mai de ziga-zagas. Quand se'n van semblan que se'n tornan, an perdut lo nòrd a de bon, a jamai e per totjorn. Son assadolats, enchusclats, encatarinats, pintats, enchichorlats, bandats, petats, empegats...

   Al pus prigond de las blacas, dins l'ombra fresca, los vinhairons comptan la recèpta.

Partiguèron cinc cents, paguèron lo prètz fòrt

E pas cap demest eles, se'n tornèt al pòrt!