L'autre-ièr escoatèrizavi un banc dau Clapàs, dau costat de l'Uòu, al moment de la pausa de miègjorn.
Sens èstre sortit de l'ENA, Escòla Nacionala dels Arroïnas-paures, que faguèri ieu la facultat promocion botifarras, siaguèri tocat un còp de mai dau biais que manjan mal lo mond.
Macarèl, que manjan mal lo mond !
Dreches, sovent en caminant, s'empassan de mangiscla fast-fotudas, de pans-carnats shit-burguerizats. Al cinèma d'a costat de maires-galinas crompavan a prètz d'aur de milhs grasilhats e OGM per sa clocada rebombèla que la panolha li semblava ja una rebola.
Sèm, qu'òm vòlga o pas, dins l'Edat de la Mac-Dominacion.
D'unas, per contra, pas tan colhonas, s'assadolavan sonque d'una poma o d'una ensalada. Pasmens, aquelas integristas, quand se maridan, se maridan jol regim vegetarian e me donavan a pensar que lo sacrament de maridatge e lo sacrament de peniténcia, de còps, fan pas qu'un.
Coma fan per jogar als quatre cambajons, los vegetarians ? Es verai que la vegetariana sovent seca las figas e se marida pas o alara pas longtemps. E òc, se fa pas saussòla amb de regardèlas !
E n'éri aquí, en badant aquela chorma, a me montar la carrèla e me rementar l'aventura dau paure sénher de La Perosa.
Vos sovenètz, Loís lo XVIn, abans que de passar a la guilhotina e son famós: « As-t'on des nouvelles de Monsieur de La Pérouse ? »
Lo paure La Perosa, un occitan que partiguèt sus l'òrdre dau rei Cezet, per descobrir Austràlia amb dos batèls, l'Astrolabi e la Bossòla, e que faguèt fracatge sus l'iscla de Vaniquoro.
E ben, los lingüistas qu'an estudiat lo dialècte dels indigènas de l'iscla se son trachats que lo mond de l'endrech, encara uòi, nomman una fava que sembla una mongeta : caçolet. E de ne conclure que d'unes marins occitans an rescapat al fracatge, subreviscut sus l'iscla e cosinejat son plat nacional !
Que cosinejarián lo mond de uòi se fasián fracatge sus una iscla desèrta ?
Fin finala, diga-me çò que manjas e te dirai qual siás !
