Nòstras amigas, las bèstias...

   Marrida pontannada pels pofres...

   Pau, lo pofre alemand, s'es escantit dins son bocal. (De legir sus aquò lo comentari requist del manja-pofre, çai-jos après "Fumèta") Lo paure el, pecaire, que donèt una idèa tan bèla de la comprenèla de tria del mitan fotbalistic: caliá èstre finaudèl per demandar a un pofre sos pronostics sus las partidas de buta-bala... La seguida nos mostrèt qu'èra lo pofre lo mai intelligent de la còla.
  Pau lo pofre, que causiguèt Espanha, finirà en tapàs, Òle!!!

   Jòrdi, lo nòstre pofre regional, a plegat tanben son para-pluòja lo dimenge que ploviá a ferradàs. Çò que, los amòrris d'amondaut, que fan al nòstre la pluòja e lo bèl temps, sonan ara, los piòts, un episòdi cevenòl! E ta tanta Nina es benlèu un episòdi cevenòl!
   De pariar que lo septimaniac a pas finit de nos costar car, que la relèva es pas mal, non mai!  La primièra economia que podián faire aqueles degalhaires de l'argent public, seriá estada, en luòc d'enfectar l'aclapaire de Puòch Laurenç, d'escampar la caissa dins un trauc que lo Clapàs n'es claufit. E òpa! dins lo trauc. Un pauc de cement, un pauc de quitran, un chic de pelenc, Estacion lo Pofre, tot lo mond davalan!
   De pariar tanben, que lo Jòrdi serà lèu estatuficat. Non pas coma o an ja fach a Seta, fàcia la comuna, en pofre de fonta, non, en òme grand que siaguèt, còsta Lenina, Mao, Simon de Montfòrt...E, te sabi ieu...
   Tan melhor, que quand me serai reincarnat en pijon, sauprai onte anar tombar las cauças ! (es de segur un biais de dire!)

   Marrida passa tanben pels manja-pofres, escais de los de Vilanòva-de-Magalona, que caldrà d'ara endavant sonar Vergonha-de-Magalona. O sabètz, qu'aval, dins la launa, una associacion republicana de salut public, al nom de la democracia e de las libertats ciutadanas, vòl faire levar los panèls en lenga nòstra. Son integrista de president, se ditz Robèrt H., e de segur aquel Robèrt es ni grand, ni mai pichon qu'es pas prèst de faire deman un diccionari! (dèu aver lo compronòbis d'un fotbalaire trocejat que gorgota dins la borrida!)

   Mercé Ro-Ro, de velhar tan plan sus nosautres. Te quilharem a tu, Sauvaire de la Patria en dangièr, una estatuassa dins çò que siaguèt lo Thòt, e per tu, me farai gabian esfoirat e te rendrai l'omenatge.

Fumeta

   Temps agradiu de davalada que s'alentís dapasset per nos preparar melhor a l'ivern que s'anóncia.
Dejós la trelha rogejanta èrem a dinnar. Seguissiái de mos uòlhs somiaires un parpalhon jaune que volastrejava jos la genovesa quand, vegèri dins lo vent, revolumant, virolejant una pluma daurada.

   E me tornèron las paraulas de l'endevinhaire, èri ieu la pluma, èri ieu lo vent, l'agla de Bonèli...

   E m'enlairavi, volavi. S'apichonissiá Puòch Abon a dicha que dins la cisampa e dins la nèbla, enfin liure flotejavi. N'aprofiechèri per m'anar passejar dau costat de Sant-Lop, prenguèri lo pas de l'Òrtus raspalhant per jòc sas rancaredas de calquièr abans que de m'adralhar sus Erau. Las paraulas del poèta me portavan:

Long de la comba de l'Erau,

Lo vent davala

Dins l'argentum clar dels olius

Flume d'oblit.

M. Roqueta, Los saumes de la nuòch, "Oblit".

   Ribejavi dapasset las gòrjas, rasant las ondas escrumosas del flume, quand, a la nautor de la comba de Brunan, me volèron dins las plumas tres aglas negras. Dins lo ferotge combat que s'enseguiguèt, tot escàs se vegèri sas caras despietadosas asseudadas de ma sang e de mas paurs.
   Una semblava Cesar, lo Juli amb son nas crocut e l'autra un Napoleon de las aurelhas desempegadas que donava un pauc d'èr de Sarkò, lo tresen me'n remembri, portava la mostacha copada al cairat...
   Perdèri compés, cabussèri, piquèri del nas. M'anavi espotir, escagassar, escrapochinar, quand...
   Quand, ..., tombèri de morre dins l'aligòt que se refrejava dins la sièta de porcelana blanca, còsta mon espinèu que tubejava encara doçamaneta dins lo cendrièr.

   Per un còp, Molod, lo moro, m'aviá venduda de la bona!

Fumèta: los bonuses
Per me passar lo fotre de la cachavièlha, anèri a l'ordenator e cliquèri sul ligam:
http://www.planetdan.net/pics/misc/sarkozy.swf
(quand se cunha lo nanet, amb la mirga li cal desrabar lo cap, los pès amai lis alibòfis per l'escampar a l'azard Baltasar)
 FÒRÇA, FÒRÇA,  apasimant!

LOU Pelegrinatge Bèl

Per l'amic Cristòu,                                                       

que me perdone...                                      

   
   Quand òm fa per far bolhir sa topina magrostina (topina or not topina aquò es la question?) lo dur mestièr de monta-mametas, òm es pagat, pas gaire, per escotar la ràdio. Occitània la mondina, Ispanòc Narbona, (la ràdio d'aquí! ... mas d'un aquí qu'es de l'autre costat dau calhau), Lengadòc Montpelhièr, la melhora dins l'espèra d'Occitània-Cultura que se'n parlufeja dins los corredors mai secrets de la fac...

   Mas passejadas d'escotaire m'amenan pertot que i espelisson e s'i passisson las mametas, valent a dire dins totes los parçans que mos papetas benastrucs i vesián florir de galantas chatonas.

   Un matin, me venguèron quèrre e me diguèron d'anar en Provença, a Malhana. Imaginatz mon gaug, anavi faire Lo Pelegrinatge Bèl, dins los passes dau Profèta. Una Mirèlha, se sonan totas atal alai, qu'aviá mancada la darrièra barca de las Santas e que se sarrava dapasset de sos cent-cinquanta ans èra embarrada dins son ascensor.

   Un còp descunhada la tanturla e petaçat lo monta-davala, o benlèu lo contrari me rementi pas, me paguèt lo cafè (la mameta pas l'ascensor!) e avèm charrat.

   E ieu, evidentament, de demandar çò que demorava dins la Vila Santa de la vòia e de l'enavant dau Mèstre. E de me contar, lo Mas dau Juge, l'ostau-musèu e patin, e cofin, puòi una belugueta dins los uòlhs:

   - Çò mai bèl es son Mausolèu, al cementèri...

E, d'apondre lèu-lèu sens me daissar quincar:

   - Mas, Mistral, benlèu per farotariá, a pas volgut que son nom siaguèsse gravat dins la lausa, çò que fa, que sens ieu lo poiretz pas trapar...

Comprenguèri, e lèu-fach: las cambas torçudas, lo mal d'òsses, los agacins... Aquela mameta aviá la petelega de s'anar espacejar al cementèri dins ma veitura.

   - E ben, se volètz, nos enlevam...

Mon amic, aviái pas acabada la frasa, que reumatisme o pas, èra ja assetada dins l'autò.

   Me mostrèt lo tombelàs, se podiá pas mancar!!! Mas, es verai que i a pas lo nom d'escrich dessús, sonque de miliassadas de plancartas a cada canton per te l'ensenhar.

   - Vesètz, aquí avètz escalprada l'Arlesiana e de l'autre costat la Provençala, aquí son chin Manja-pan en fàcia de Pan-perdut un chin que reculhiguèt lo grand òme. Aquí la Santa-Estèla...
Me calavi un brieu davant la sepultura d'aquel que tant faguèt per nòstra lenga, d'aquèl que diguèt un jorn a l'Escotaire, (lo vertadièr!) a Magalona, quand èra dins son bon :

" Vostre parlà lengadoucian es un prouvençau abilha dau dimenche." *

Ensajavi d'oblidar lo lamentable abandon de 1907:

" Li patrioto de Prouvenço, acampa vuei en Avignoun,..., mandon a si coumpatrioto li vigneroun de Lengado, lou counfort calourent de sa fraternita..."

Pas mai. Bessai que lo Mèstre aviá perdut l'Oremus.
Una pichona votz tremolanta me diguèt a la chut-chut, dins l'aurelha, benlèu per pas destorbar ma meditacion o per pas se faire ausir de Dòna Mistral, qu'èra aquí aclapada còsta son òme.
   - I a tanben lo tombèl de sa mestressa...
E, de seguir una andana cap a una autra tomba mai pichona, marcada atanben de l'Estèla. Vegèri a costat d'aquesta, una placa:

Frederi Mistral, nebout, Capouillé dóu Felibrige,

Per la lengo ai fach ço qu'ai pouscut...

O quicòm d'aprochant.
   - E aquò?
   - Es son filhòl qu'es rebondut aquí. Comprenètz, me diguèt ma petulejanta mameta, Mistral e sos amics èran de mond bèls, intelligents e rics. An passat son temps a manjar, beure, e faire l'amor, çò que fa que la sang s'es perduda.
   Coma qué, raça raceja pas totjorn e de còps las agaças fan de canaris.

* D'anar veire en ligam lo siti remirable de l'amic manja-pofre, l'histoire de Villeneuve-lès-Maguelone.

In Vino Veritas

Se sonava Josèp, òm i disiá Pompeta
Vièlh jovenòme nasquèt cap a l'an pebre,
Un ivèrn de glaças, de marranas e de fèbres.
Santas-fonts jaladas, ges d'aiga-senhada,
Caliá faire quicòm, la campana tindèt,
Dins lo tres-sièis lo capelan lo batejèt.

Despopat amb una coa de merlussa,
Beviá coma un embut. Jamai assadolat
Un curat farcit d'ostias, lo t'auriá chapat.
Teta-fiòla, chuca-most, lèca-padena
Li avián pas mancat, en un mot coma en cent,
De la boca lo trauc, los paures sos parents.

Al trabalh li mostrava totjorn son esquina,
De set dimenges èran fachas sas setmanas,
Còstas en long, forçava sonque per cagar,
Amb'aquò galinièr, femnassièr, lèva-faudas
Vaquí lo retrach qu'ai tot juste un pauc quichat
De nòstre Pompeta, un òme de maridar.

Una veusa sarrada e marrida espina,

Tan rica coma ladra, e esquicha bonhetas

Aquí viviá amb sa filha soleta.

Grata-cuol sens jamai èstre estada ròsa,

Lorda a faire plòure, laida coma lo pecat,

Aviá fach fugir, fa bèl temps, totes los gojats.

Un ser de ganarra, Pompeta ensolelhat,
Mai qu'a mitat bandat, virèt sa canturla,
A clau empegat, quand vegèt la tanturla,
Se'n rendèt amorós, li diguèt minganèlas,
Darrèr un bartàs, li faguèt gatimèlas,
Ela, al formatge daissèt anar nòst' cat.

...

La filha embarrassada confessèt a sa maire,

Que de sa frucha l'òme èra lo semenaire.

D'aquèla lo vièlh dragon non faguèt la fièra,

Petèt coma lo tron, montèt sus sa figuièra,

En aprenent que de l'enfant de Pompeta,

Seriá dins quauques meses, ela la mameta.

Cercatz pas de morala, amics que m'escotatz,
Lo conte partís en berigòla, n'i a pas.
Lo grand ivronhàs, a la fin de la faula,
Après de segur quauques braves mostàs,
Quand venguèt de primalba lo pontejadís,
Siaguèt maridat a la mai rica dau país.

In Vino Veritas, çò diguèt lo poèta,
Vaquí plan resumida la vida de Pompeta.
Dempuòi se la passa en grand proprietari,
A pregar Sanch-Inhan amai Sant Adornin,
Lipet, jamai pus engolirà piqueta,
O cal dire: se n'es sortit a bragas netas!

Diana caçairitz

   La dimenjada passada, avèm vendemiada la vinha de l'amic suedés Jan, un viquing installat al nòstre dempuòi de luscres e que se ditz occitan de l'ubac.
   Mas pecaire! Paures de nautres, aquest'an avèm pas vendemiat a la semal, avèm vendemiat al quilomètre: los singlars nos èran passats davant.
   Cal dire que lo vinhal de l'amic es situit a la desembocadura d'una comba roquetiana que:

Lo merle que vai d'una mata

A l'autra mata e que seguís

Los vièlhs camins e que s'acata

En los bois e los romanins

Sol poiriá dire amb la palomba

E la mostèla e lo singlar

Tota la patz d'aquela comba.

in Los saumes de la nuòch; Comba de la trelha; Max Roqueta

   E, sols aquelas putas de singlars poirián dire ongan lo chuc e lo muc d'aqueles rasims que nos son passats jol nas...

   Çò mai estonant es que la vinha buta als peses de l'ostal dels caçaires, tuta de la diana de la comuna. Es pas de creire, mas nòstres caçaires, pomponejats e perfumats, shampognizats e deodorizats, e sos chins, apasturats amb de "Kit-e-Kat", an degut perdre sa flaira de predators crusèls, que los singlars bambòchan dusca jos sas fenèstras.

   Aquela raça de caçaires, qu'agranan los singlars còsta lo camin per grafinhar pas sos quatre-quatres flame nòus e per se fatigar pas, es,  per benastre, a mand de desaparéisser.

   Agotats per la gota.

   Çò pièger es qu'an pas pichonat e que la feruna nos ganha.

   Puslèu que de corrér los bòsques, lo jove caçaire s'aima mai davant son lava-cervèl numerizat, sus ecran plasma coma se deu, a s'espatarrar dins son radassièr "Dequéia". Plan-planet s'arredondís la panòlha en s'assadolant de mangisclas shitburgerizadas e se passa lo gost de l'aventura en se cocacolaïzant la sang.

   E la feruna nos ganha...

   Me pensi ieu, que se volèm vendemiar deman, cal tornar introduire del caçaire. Per aquò far caldriá, coma pel lop o per l'ors, anar quèrre endacòm mai çò qu'avèm pas aquí. Preconizi, per que los joves caçaires tornèsson trapar lèu fach los camins dels sèrres, de largar per las garrigas quauques tropeladas de majoretas eslovènas  ...

Gardarem las Mametas !

   Anatz pas creire, vos que me fasètz l'onor de legir aquelas regas de tombar sus una rubrica calhòla, gorrina e putassièra, una de mai, que sus la telaranaha fan flòri. (coma vesètz siái plan al fial!)
   Un blòg que i contariái per la menudalha cossí me las chapi las mametas e me petaci per las faire montar dins sa nauta cambreta.
   Non, non, siái pas un d'aqueles arlèris, una palussa que se vendriá cap e tot, amai se mas prestacions, o reconoissi de bon grat, son luòntas d'èstre a ren non còst. Es que fau dins lo monta-mameta de luxe, lo monta-vilandresas emperosinadas, lo monta-borgesas, lo monta-marquesas ...eça..., i a que de demandar.
   Per tot vos confessar, que sèm pas qu'entre nosautres, m'auriá agradat a ieu de far dins lo monta-majoretas mas vos o disi de racacòr mon astrada èra endacòm mai...

   Mai seriosament, que totas mas legeiras amai las majoretas, son de mametas en devenir, doncas de comprairas potencialas, lo monta-mametas es simpletament una cadièra electrica* que monta la mameta ennaut son escalièr e que de costuma s'arrèsta, ailàs..., abans lo seten cèl.
  Aussissi ja d'unes repotegaires, que lo pòble d'òc, mon pòble reborsièr, n'es claufit, me romegar dessús:
    - Las mametas, las mametas, òc-ben e los papetas?
    - Lo papeta, mon paure sénher, lo papeta es plegat. Lo papeta davala dins lo temps que monta la mameta!

Aquí una pròva de mai, se ne caliá una, de la superioritat femenina.


*Nda: Me siái daissat dire que dins d'unas civilizacions jos-desvolopadas de las americas s'emplegava una mena d'aquelas cadièras electricas d'a passat temps. Semblariá, de sorgas seguras e doncas espiadas, que lo pichon Nicolau e lo grand menturdàs de la clòsca pelada i aguèsson pensat per reglar a de bon lo problèma de las retiradas, una aisina novèla, un pauc ibrida, que se diriá lo "rabastina-mametas".
Espèri los ensages oficials que se devon far dins l'encastre del "Salon de la Mameta", a Neuilly, sus Na Bettencourt, (que o val plan!), per vos faire assaupre mon vejaire de professional.
Çaquelà, pòdi ja afortir, al nom de ma deontologia, que siái pas un aficionado de la torrefaccion de la grand-maire:
                                               GARDAREM LAS MAMETAS !!!