Vièlh jovenòme nasquèt cap a l'an pebre,
Un ivèrn de glaças, de marranas e de fèbres.
Santas-fonts jaladas, ges d'aiga-senhada,
Caliá faire quicòm, la campana tindèt,
Dins lo tres-sièis lo capelan lo batejèt.
Despopat amb una coa de merlussa,
Beviá coma un embut. Jamai assadolat
Un curat farcit d'ostias, lo t'auriá chapat.
Teta-fiòla, chuca-most, lèca-padena
Li avián pas mancat, en un mot coma en cent,
De la boca lo trauc, los paures sos parents.
Al trabalh li mostrava totjorn son esquina,
De set dimenges èran fachas sas setmanas,
Còstas en long, forçava sonque per cagar,
Amb'aquò galinièr, femnassièr, lèva-faudas
Vaquí lo retrach qu'ai tot juste un pauc quichat
De nòstre Pompeta, un òme de maridar.
Una veusa sarrada e marrida espina,
Tan rica coma ladra, e esquicha bonhetas
Aquí viviá amb sa filha soleta.
Grata-cuol sens jamai èstre estada ròsa,
Lorda a faire plòure, laida coma lo pecat,
Aviá fach fugir, fa bèl temps, totes los gojats.
Un ser de ganarra, Pompeta ensolelhat,
Mai qu'a mitat bandat, virèt sa canturla,
A clau empegat, quand vegèt la tanturla,
Se'n rendèt amorós, li diguèt minganèlas,
Darrèr un bartàs, li faguèt gatimèlas,
Ela, al formatge daissèt anar nòst' cat.
...
Que de sa frucha l'òme èra lo semenaire.
D'aquèla lo vièlh dragon non faguèt la fièra,
Petèt coma lo tron, montèt sus sa figuièra,
En aprenent que de l'enfant de Pompeta,
Seriá dins quauques meses, ela la mameta.
Cercatz pas de morala, amics que m'escotatz,
Lo conte partís en berigòla, n'i a pas.
Lo grand ivronhàs, a la fin de la faula,
Après de segur quauques braves mostàs,
Quand venguèt de primalba lo pontejadís,
Siaguèt maridat a la mai rica dau país.
In Vino Veritas, çò diguèt lo poèta,
Vaquí plan resumida la vida de Pompeta.
Dempuòi se la passa en grand proprietari,
A pregar Sanch-Inhan amai Sant Adornin,
Lipet, jamai pus engolirà piqueta,
O cal dire: se n'es sortit a bragas netas!
