Vos parlavi fa quauques temps de l'esclavièja, aquela mena de planta de la garriga, rebalanta o escalaira, de las fuòlhas verdas, lusentas e que s'acaban per de pichons cròcs, de las pichonas flors verdas-jaunas e de las fruchas rojas.
Çò qu'ai pas dich, çò que cal subretot pas que sortigue d'aquí, es qu'aquela planta ten de proprietats, cossí dire, estimulantas pel masclum.
Lo decan dau vilatge, un papeta rance e vièlh coma un camin, que fasiá cent ans de dimenges, se'n servissiá escadajorn e confessava l'uòlh lusent e coquinàs:
"Sèm dins un temps formidable, al Clapàs m'an fotut una Duracèl dins lo pitre que lo còr me fasiá la tifa-tafa, ai las dents que se repausan entre cada repais dins lo Duralex sus la tauleta de nuòch e quand me conflan lo mond, son çaganh e son rambalh, daissi las aurelhas a l'ostal. Mas pel demai me vòli pas americanizar, non passaràn ! Que se lo gardan son Viagra, ieu fau a l'anciana, ai l'esclavièja e a nonante-quatre plan picats mon amic, te prègui de creire qu'aquò marcha melhor que los afars de la republica !"
Malastrosament per la part mascla de l'umanitat, amai se lo femnum n'auriá poscut faire son pro, malastrosament doncas, moriguèt amb son secret...
Çò que fai que se sabèm que sa vigor li veniá de l'esclavièja, sabèm pas se fasiá de tisanas, de decoccions, se la fumava, se consomava la flor, las rasigas, las fruchas...
Vòli aquí lançar una crida. Cal tornar trapar la recèpta de mon papeta: volèm verguejar al país macarèl ! dins la tradicion, a l'anciana, coma o fasián los vièlhs davant lo vièlh.
Me prepausi doncas d'aprestar amb d'esclavièja de potingas de tota mena e se d'unes legeires amistoses e empachats de la bistoqueta me vòlon contactar (discrecion assegurada) lor farai tastar mas pocions que las pòdi pas ensajar sus ieu: vèsi pas de diferéncia abans o aprèp.
Benlèu que siái tombat dedins quand èri trace?
