Me veni de crompar lo libre de Josiana Ubaud : Escrichs sus leis femnas, escrichs de femnas, (IEO Lengadòc, 2012). Me fasiá bravament mestièr e pòdi faire aquí, brave mond, mon « coming-out » de masclista inconscient que sens o voler, de còps sens quitament se'n trachar vos grafinhèt tant-e-maites Ò femnas enfachinantas!
D'ara en davant, Diccionari ortografic (Trabucaire, 2011) per verificar la blosetat de ma lenga e Escrichs sus leis femnas per de dire d'èstre a carrau. Òsca e mercé Josiana !
Mas cossí creire encara dins las femnas se venon tan colhassas coma los òmes, se se meton a jogar o a s'interessar al fotbòl per exemple, a polluïr mar e garrigas sus de mòtos marinas o de quads ? Avís ! que sus la talvera, ieu, semenarai lèu, de clavèls ponchuts !
Pièger. L'autre jorn que me passejavi pel campèstre, te vegèri, ò òrra cachavièlha, una femna caçairitz.
Se i a un domeni, per melhor dire, una caça reservada a la conariá umana dins tot son ample, es plan, al nòstre, la caça..
De tropeladas avinassadas que montan a l'assalt de las garrigas nautas e dels travèrses d'Erau, per maselar amb de fusilhs de guèrra que tiran a balas, a de quilomètres, de pòrcs domesticats que te manjan dins la man, aglandats e agranats cada jorn de l'an que Dieu fa, còsta lo camin, qu'es mai aisit per los carrejar, un còp tugats, sens grafinhar los quatre-quatre flame nòus.
De vièlhs tups o qu'an la nèbla, qu'i veson pas res d'aquí alà, quand an pas la tremblòta, assetats a faire lo penequet, sus de sètis plegants caquis, vai te'n saupre perqué ? que son engolits per de cuols coma de departaments ! De papetas rances amb son morre de vendémia, destressonats dau subte quand passa un passejaire tranquillet : « Requiescat in pace » paure passejaire que passejaràs pas pus...
Me faràn pas prene un cat per una lèbre, los caçaires son los nosibles màger de las garrigas nòstras !
Urosament que de còps que i a, se tiran dessús. Coma aquel dau vilatge que caçava lo perdigal, en estiflant per retipar lo cant de l'aucèl e que contava puòi fièr e ufanós, lo piòt: « Talament plan faguèri lo perdigal, que cacèri un còp de fusilh » ! Òsca !!!
Per prene l'auçada, o puslèu la prigondor abissala dau compronòbis d'aquel mond, basta de fulhetar « le chasseur français », mas pecaire ! lo caçaire occitan val pas mai. Siái tombat dessús l'autre jorn dins la sala d'espèra de mon dentista, me vau abonar lèu fach.
Aquí d'articles de fons sus las armas de mai en mai potentas e d'anóncias e de reclamas, ne vòs n'as.
Las anóncias trantalhan de compés entre encontres calhòls e reclamas per repiutar las bicas-mòlas, que lo caçaire desmasclat, sa tintaina, sa maròta, es de tirar son còp, de qué que siágue e de recargar sulpic !
Per las reclamas i a de botigas melhor provesidas que Macarèl, que van de l'estring pantèra (i a pas fòrça pantèras dins los bòsques d'aperaquí, es benlèu per aquò que ne fan sonque d'estrings?) a la tenguda de camoflatge fluorescenta per atraire los singlars desesperats de la vida! O cal veire per o creire.
Enfin, tot aquò per vos pregar legeiras polidas, de pas descaire a nòstre paure nivèl de colhauds. Ai pas a vos donar conselh, mas al mens daissatz la caça al masclum.
