Al prèp de mon aubre

   Al prèp de mon aubre, ieu vivi urós...
   O sabètz tant coma ieu que lo bonur per un òme es d'escampar son aiga al pè d'un aubre qu'a plantat de sas mans. E aquel aubre d'aquí, un aubre qu'èra dins sos vint ans, lo siái anat quèrre al fins fons d'una comba enermassida amb la pala mecanica dau conhat. Causiguèri un pin negre, que siái pas brica racista. Li faguèri un trauc bèl, mofle coma s'èra per ieu, en fàcia lo vilatge per qu'aja un pauc d'amusament. I a tant d'aubres, als temps que sèm, que demingran e venon neurastenics!
   Mas, quand anèri content de ieu al vilatge, totas las barbas-longas, totes los senators dau banc dels vièlhs me tombèron dessús:
- Paure innocent, vai te'n a Niana, siás capbord de plantar un pin negre dins ta marrida tèrra, va crebar lèu, passarà pas l'estiu. E de m'explicar las rasigas pivotantas, la tèrra agra, la luna...

   Mas ieu, aimi los aubres e los aubres m'aiman.
   L'estiu venguèt, l'aubre tenguèt. E lo Nadal seguent, sens èstre rancurós, mas per manièra, pengèri tot ennaut lo pin, un lum roge que se vesiá dau vilatge tot...
   Las annadas passèron e a cada Nadal, alucavi lo lum roge e enfonhavi un pauc mai lo mond, per manièra...
   Mas al dintre de ieu, èri pas tant fièr, me calcinavi. Mon amic de fusta donava de senhals de flaquesa, per tot dire èra un pauc trace.

   Es alara que lo torn de França s'anoncièt al vilatge. Dins un reflèx militant, anèri quèrre al granièr lo drapèl nòstre per lo quilhar ennaut d'una canavèra a la cimada de mon aubre.
- Tè, com'aquò la veiràn a la television l'identitat vertadièra d'aqueste país!
Lo torn de França venguèt. Las mametas suls plegants, a l'ombra de las platanas, los papetas sus las grasas d'escalièr, tot aquel mond encapelats per de bòbs "Eskoda" que lo tipe de la caravana se mostrèt larg. Se charrava, se risiá, la caravana s'èra arrestada e sul camion de la vaca que se ritz, una majoreta popuda, cunhada dins una boita de formatge giganta, escampava als pichons que se carpinhavan de plan-ponhs d'apereticubs...
   Mas, estupor generala. Dins lo caumanhàs estivenc, un fum negre montèt drech de la còsta bèla a la sortida dau vilatge, lo camion "d'Eskoda" se veniá d'abrandar al mitan de la rota. La caravana èra blocada a de bon e per totjorn al nòstre. La vaca que se ritz fasiá lo morre, la majoreta popuda, abandonada en plen canhard pels pichons, que pas fòls èran tornats a l'ombra, tressusava de totes sos apereticubs...
E de pompieralha, e de gendarmalha, l'espectacle veniá de mai en mai bèl, caliá dobrir lèu-lèu la rota que lo peloton se sarrava. Mas, vai te'n faire revirar un camionàs dins un vilatjòt! D'un pauc mai s'embarquèron l'estatua de Nòstra Dòna de Lorda, qu'èra aquí amb nautres a agachar lo rambalh, sus la remòrca, còsta la majoreta popuda e liquidificada.
   Fin finala passèron los correires coma de bauges e quand agachèri l'enregistrament, per veire se mon acte militant e pasmens coratjós aviá cambiat lo cors de l'Istòria nòstra, vegèri, qu'al moment de la traversada dau vilatge, la regia aviá fotuda la reclama...

   Mas, desempuòi, la bandièra es totjorn quilhada ennaut mon pin. E el, de se saupre pòrta-drapèl de tot un pòble, s'es repiutat.
Es pas jamai estat tant bèl.